Ή στιγμή πού ή Παναγία συναντά τήν μάνα τού Ιούδα είναι συγκλονιστική.

Ή μάνα Παναγία πενθεί γιά Τόν Θεάνθρωπο γιό Της κι ή μάνα τού Ιούδα πενθεί γιά τόν προδότη γιό της.
Ό πόνος είναι ό ίδιος, είναι ό μεγάλος πόνος τής μάνας πού έχει χάσει τό παιδί της, θρηνεί καί σπαράζει γιά τό σπλάχνο της.
Μέ αργό τό βήμα ή Παναγιά, μέ αμέτρητο τόν πόνο, τήν νύχτα από τόν Γολγοθά κατέβαινε μέ μόνο, τόν Ιωάννη πλάι Της μές στό σκοτάδι εκείνο καί οί πέτρες ανατρίχιαζαν στόν μυστικό Της θρήνο.
Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ό δρόμος, θαρρείς τόν κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Καί όσο βαδίζουν σάν σκιές στά άχαρα εκείνα μέρη, καί μοιρολόγια ή Παναγιά τά πιό όμορφα πού ξέρει τά λέει καί ό αντίλαλος από όπου καί άν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό πού βρίσκεται μαραίνει.
Πώς νά μήν κλάψει πού ‘γινε γιά αυτήν σκοτάδι ή μέρα;
Κ’άν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα.
Καί νά πού ακόμη μιά φωνή τήν ερημιά ταράζει.
Αχ, τί φωνή λυπητερή. Ποιός καί γιατί στενάζει;
Ποιός σάν Αυτή άλλος πονεί καί μοιρολόγια λέγει, μή τού παιδιού της τό χαμό καί άλλη μανούλα κλαίει;
Ναί, κάποια μάνα είναι αυτή, πού μονάχη στήν άκρη απαρηγόρητα θρηνεί καί χύνει μαύρο δάκρυ.
Καί τούτη σάν τή Μαριάμ, τόν γιό της έχει χάσει καί δέν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ νά τό ξεχάσει.
Ή Μαριάμ Τόν Ιησού Τόν είδε σταυρωμένο καί τούτη είδε τόν γιόκα της στό δέντρο κρεμασμένο.
Καί κλαίει, μά τό κλάμα της δέν συγκινεί κανέναν, νιώθει όμως τόν πόνο της ή Παναγιά ή Παρθένα, πού τήν ακούει τραβά καί πάει νά τήν γνωρίσει λόγια αγάπης νά τής πεί, νά τήν παρηγορήσει.
Μέ ένα γλυκό χαμόγελο συμπόνοια γεμάτο μάνα της κράζει, δύστυχη μή σέρνεται εδώ κάτω.
Δέν είσαι μόνη πού έχασες τό φώς τών ματιών σου, είμαι κ’εγώ, μήν δέρνεσαι ποιός ήταν πές μου ό γιός σου;
Καί αυτή δειλά, σάν ένοχος τής απαντά:
Αδελφή μου, Ιούδας ονομάζεται τό σπλάχνο τό παιδί μου.
Μόνο μιά μάνα μόνο αυτή, σέ όλο τόν κόσμο ξέρει ποιό κοφτερό νιώθει βαθιά στά σπλάχνα της μαχαίρι.
Στούς πέντε δρόμους ρίχτηκα, παιδί μου σάν ζητιάνα, Άχ κάλλιο νά μήν έσωνα Θεέ νά γίνω μάνα.
Ή Παναγιά κατάλαβε, τόν γιό της τόν γνωρίζει μά σάν μητέρα Τού Χριστού, δέν φεύγει, δέν γογγύζει.
Τόν δικό Της τόν καημό ξεχνά τήν ώρα εκείνη καί γιά τή μάνα τώρα αυτή τά δάκρυά της χύνει
Σκύβει καί τήν ασπάζεται, χαιδεύει τά μαλλιά της, καί τήν κρατάει μέ στοργή πιστά στήν αγκαλιά της
Τής λέει λόγια τής καρδιάς καί τήν γλυκομερώνει, τής δίνει θάρρος, δύναμη καί απάνω τήν σηκώνει.
Έλα καί μείνε σπίτι μου τήν νύχτα νά περάσεις, εκεί καί οί δυό τόν πόνο μας, τόν μητρικό νά πούμε, τό δάκρυ μας νά σμίξουμε καί νά προσευχηθούμε. Ή μιά στής άλλης τό πλευρό σκυφτές συλλογισμένες, οί δυό μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Ό Ιησούς πού στόν Γολγοθά κρεμάται έδωσε τέτοια εντολή:
Αλλήλους ν’ Αγαπάτε!
(Υπεραγια Θεοτόκε)