Είναι τα δίκτυα υδατοπρομήθειας ασφαλή; Μήπως είναι ευάλωτα σε δολιοφθορές που μπορούν να θέσουν την υγεία των πολιτών σε κίνδυνο; Ερωτήματα που δεν φαίνεται να έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα τις τοπικές αρχές.
Πριν λίγες μέρες είδε το φως της δημοσιότητας ένα γεγονός που έλαβε χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Ένας χάκερ κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση στο λογισμικό του συστήματος επεξεργασίας του νερού για ύδρευση μιας πόλης στη Φλόριντα και προσπάθησε να αυξήσει την ποσότητα μιας «επικίνδυνης» χημικής ουσίας που προστίθεται κατά την επεξεργασία του νερού. Το υδροξείδιο του νατρίου χρησιμοποιείται σε μικρές ποσότητες για τον έλεγχο της οξύτητας, αλλά μεγάλη συγκέντρωση μπορεί να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στο νερό. Ο χάκερ κατάφερε να αυξήσει την ποσότητα υδροξειδίου του νατρίου στο σύστημα επεξεργασίας του νερού μέσα από το σύστημα δοσολογίας, πολύ πέραν του ασφαλούς ορίου. Ευτυχώς αυτό έγινε έγκαιρα αντιληπτό προλαβαίνοντας την τραγωδία που θα ακολουθούσε αν το δηλητηριασμένο νερό έφτανε στα νοικοκυριά.
Ελλείψει ενός κοινού φορέα διαχείρισης του πόσιμου νερού, ο κάθε δήμος και κοινότητα στην επαρχία Πάφου επιλύει από μόνος του προβλήματα τεχνικής φύσης, σχετικά με το σχεδιασμό, εγκατάσταση, συντήρηση, επιδιόρθωση, επέκταση του δικτύου. Παράλληλα πρέπει να μεριμνά για την διάθεση υγιεινού πόσιμου νερού, από την εισαγωγή του νερού στα ντεπόζιτα μέχρι και το τελευταίο σπίτι στην περιοχή ευθύνης του. Στην επαρχία Πάφου δεν υπάρχει Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας που θα μεριμνούσε για όλα τα πιο πάνω. Τα δίκτυα υδατοπρομήθειας είναι κατακερματισμένα, σε δήμους και κοινότητες.
Ο πάροχος πόσιμου νερού προς τους δήμους και τις κοινότητες είναι κυρίως το τμήμα αναπτύξεως υδάτων Τ.Α.Υ. Από τη στιγμή όμως που το παρεχόμενο νερό χύνεται στα ντεπόζιτα των δήμων και κοινοτήτων, η ευθύνη παροχής υγιεινού νερού στον τελικό καταναλωτή μετατίθεται πλέον στους φορείς ύδρευσης. Φορείς ύδρευσης είναι τα Συμβούλια Υδατοπρομήθειας (δεν υπάρχει στην Πάφο), οι Δήμοι και τα Κοινοτικά Συμβούλια. Είναι πρόδηλο ότι η ασφάλεια των δικτύων υδατοπρομήθειας ανήκει επίσης στους ίδιους τους φορείς ύδρευσης, δηλαδή τους δήμους και τις κοινότητες.
Τί συμβαίνει σήμερα, ειδικά με τις υδατοδεξαμενές, δηλαδή τα ντεπόζιτα, από όπου αρχίζει η διαδικασία παροχής υγιεινού νερού μέχρι και το τελευταίο νοικοκυριό του δήμου ή της κοινότητας; Έξι ντεπόζιτα στο δήμο Γεροσκήπου, υπερδιπλάσια στο δήμο Πάφου, ένα, δύο μέχρι και τρία ντεπόζιτα σε κάθε μια από τις γύρω κοινότητες. Όλα διάσπαρτα σε όλα τα μήκη και πλάτη των δήμων και κοινοτήτων, κατά το πλείστον στα πιο ψηλά σημεία, αφού το σύστημα ροής με τη βαρύτητα προσφέρει μεγάλη εξοικονόμηση ενέργειας. Παρά την πρόνοια για περίφραξη των ντεποζίτων κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει πιθανές δολιοφθορές, π.χ. δηλητηρίαση του νερού, που μπορούν να αποβούν μοιραίες για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Είναι ακριβώς για τους πιο πάνω λόγους που πρέπει να δημιουργηθεί το συντομότερο Συμβούλιο Υδατοπρομήθειας που θα προβεί σε σχεδιασμό και δημιουργία σύγχρονων σταθμών υδροδότησης. Ζητούμενο είναι η αναβαθμισμένη παροχή υγιεινού πόσιμου νερού, η συγκράτηση της τιμής του νερού και επίσης η κατοχύρωση της ασφάλειας των πολιτών μέσα από την αποτροπή μαζικής δηλητηρίασης από τυχόν προσπάθειες δολιοφθοράς.
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος Γεροσκήπου, Κίνηση Σωτηρία της Πάφου.
