Σκέψεις…
Μερικές φορές διερωτόμαστε γιατί οι δυσκολίες στην ζωή μας. Γιατί τα εμπόδια. Γιατί οι αρρώστιες. Κι όμως για όλα υπάρχει μια εξήγηση, μόνο που τις πλείστες φορές ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει.
Αν κάποιος μας έλεγε ότι αύριο είναι η τελευταία μας ημέρα σε αυτή τη ζωή, αλήθεια τι θα κάναμε;
Σίγουρα μια στροφή 360 μοιρών σε όσα μέχρι σήμερα πιστεύαμε και πράτταμε.
Μέσα από τις μακρινές βόλτες για ένα απολογισμό της ζωής μας θα προσέχαμε την ομορφιά του ουρανού και των άστρων αλλά και τον όμορφο ήχο των κυμάτων. Θα προσέχαμε την καταπράσινη γη, τα δέντρα, τα ζώα, αλλά και τις παραξενιές της φύσης που άλλοτε προσπερνούσαμε χωρίς μια ματιά.
Δεν θα κοιτάζαμε τους δείχτες των ρολογιών και δεν θα τρέχαμε σίγουρα να προλάβουμε υπηρεσίες , τράπεζες και λογαριασμούς. Δεν θα οδηγούσαμε κάτω από πίεση, βρίζοντας οποιονδήποτε που θεωρούμε ότι παρεμποδίζει την κίνηση.
Θα προσπαθούσαμε μέσα σε αυτό το 24ωρο που μας δίνεται, να εξηγήσουμε στην οικογένεια μας πόσο σημαντική είναι για μας. Στα παιδιά μας πόσο πολύ τα αγαπάμε. Να θυμηθούμε εκείνες τις στιγμές που ήρθαν στον κόσμο ετούτο, το πρώτο τους χαμόγελο, το πρώτο τους βήμα αλλά και την πρώτη ημέρα στο σχολείο…
Θα θέλουμε να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας και να τους πούμε ότι είναι ότι πιο πολυτιμότερο αποκτήσαμε σε ετούτη την ζωή. Ότι «ζωή» είναι οι ίδιοι! Ότι γι αυτούς αναπνέουμε! Για αυτούς προσευχόμαστε για να είναι πάντα καλά.
Μια μέρα σίγουρα δεν είναι αρκετή για να κοιτάξουμε τον σύντροφο μας και να του φωνάξουμε με όλη την δύναμη της ψυχής μας «Σ αγαπώ»! Αυτή την μαγική, υπέροχη, μοναδική λέξη. Να του πούμε ευχαριστώ για όλες εκείνες τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί αλλά και για τις δύσκολες που στάθηκε στο πλευρό μας.
Μια μέρα δεν είναι αρκετή για να τον αγκαλιάσουμε σφικτά και να του πούμε ότι θέλουμε να ζήσουμε μαζί του άλλα τόσα. Μια βόλτα θα λέμε, χέρι με χέρι… όπως εκείνους τους παλιούς καλούς καιρούς που ένα χαμόγελο ήταν αρκετό για να μας απογειώσει στα σύννεφα!
Μια μέρα σίγουρα δεν είναι αρκετή για να συγχωρέσουμε όλους αυτούς που μας πίκραναν, μας απογοήτευσαν, μας πλήγωσαν με τα λόγια και τις πράξεις τους.
Πόσα αλήθεια μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε ένα μόνο εικοσιτετράωρο;
Κι όμως …
Ενώ ξέρουμε όλοι μας ότι είμαστε με ένα εισιτήριο στο χέρι χωρίς επιστροφή εντούτοις ποτέ δεν κάνουμε αυτά τα μικρά πράγματα που θα δώσουν στην ζωή μας νόημα κι ευτυχία.
Παλεύουμε μέσα σε ατέλειωτες ώρες να αποκτήσουμε υλικά αγαθά χάνοντας το νόημα της ζωής. Παλεύουμε να έχουμε μεγάλα σπίτια, γρήγορα αυτοκίνητα και παχουλούς λογαριασμούς κι αφήνουμε άδεια την ψυχή μας. Τρέχουμε να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, τις πιο πολλές φορές αχρείαστα απλά και μόνο για να εντυπωσιάσουμε ανθρώπους.
Δεν έχουμε χρόνο να παίξουμε με τα παιδιά μας και να χαρίσουμε χρόνο στον σύντροφο μας. Δεν αφήσαμε χώρο στην καρδιά μας για φίλους και συγγενείς.
Γέμισε η καρδιά μας μίσος και κακία, θυμό και απογοήτευση την οποία εξωτερικεύουμε με τον χειρότερο τρόπο. Χάσαμε τις αξίες της ζωής αλλά και το πραγματικό νόημα.
Γιατί άραγε χρειάζεται να μας δώσουν ένα 24ωρο ζωής για να αντιληφθούμε το πραγματικό νόημα της ζωής;;;
Γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ότι από αυτή την ζωή είμαστε περαστικοί;;;
Ήρθαμε όλοι να δούμε, να μάθουμε, να γίνουμε σοφότεροι, να χαρίσουμε και να πάρουμε ευτυχία κι αγάπη, να τελειοποιήσουμε την ψυχή μας και να πορευτούμε προς τον τελικό προορισμό.
Ότι σε αυτό το πρόσκαιρο ταξίδι δεν χωράνε μίση και κακίες.
Δεν χωράνε μικρότητες και αντιζηλίες. Θα έπρεπε να υπήρχε μόνο χώρος για αγάπη.
Δεν χρειάζεται να μας δώσουν ένα 24ωρο ζωής για να αναθεωρήσουμε!!!
Αντρη Κωνσταντινίδου
Δημοσιογράφος
