Καλά, κουβέντα να γίνεται τώρα αυτή η ιστορία με την απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία. Διότι το χάσαμε το ματς εδώ και χρόνια. Τελείωσε πριν ξεκινήσει η συζήτηση.
Εντυπωσιάστηκα, όμως, χτες με την απανταχούσα που έστειλε η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Δέσπω Μιχαηλίδου, με αφορμή τη συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Παιδείας. Τόσες θεωρίες μαζεμένες για ένα πρακτικό ζήτημα δεν ξαναείδα. Τα διάβαζα κι έτριβα τα μάτια μου. Λες και αν απαγορευθούν τα κινητά στα σχολεία θα πέσουν οι μαθητές μας σε μαρασμό και δεν θα μαθαίνουν πλέον γράμματα.
«Η χρήση των έξυπνων τηλεφώνων, των έξυπνων ρολογιών, των ταμπλέτων δίνουν απίστευτες δυνατότητες στα παιδιά και εδραιώνουν νέους τρόπους επικοινωνίας, μάθησης, πληροφόρησης και αλληλεπίδρασης», λέει η Επίτροπος.
Πράγματι. Και νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουν οι κυβερνήσεις μας να διορίζουν τόσους πολλούς εκπαιδευτικούς. Να αρχίσουν να προμηθεύουν συστηματικά στους μαθητές έξυπνα ρολόγια κι άλλα έξυπνα εργαλεία να μαθαίνουν από εκεί όσα πρέπει να μάθουν. Και στις εξετάσεις τους ακόμα. Αντί να πατώνουν να έχουν μαζί τους τα έξυπνα εργαλεία, να βρίσκουν τις απαντήσεις και να παίρνουν όλοι άριστα. Να είναι και οι γονείς περήφανοι και όλοι.
Στο κάτω – κάτω, όπως λέει η Επίτροπος, «η δυναμική περίοδος μετάβασης στην ενηλικίωση είναι γενικά μια περίοδος με θετικές αλλαγές που στηρίζεται στην ικανότητα των εφήβων να μαθαίνουν γρήγορα βιώνοντας νέες και ποικίλες καταστάσεις, να αναπτύσσουν και να χρησιμοποιούν την κριτική τους σκέψη…».
Πού τα βρίσκουν αυτά τα ανέκδοτα και τα λένε δεν ξέρω. Όταν αξιοποιούν μέσα στις τάξεις τα έξυπνα τηλέφωνα, τα έξυπνα ρολόγια και τις έξυπνες ταμπλέτες θα μάθουν να χρησιμοποιούν την κριτική τους σκέψη και θα γίνουν σπίρτα. Τι κι αν λένε ακριβώς το αντίθετο χιλιάδες μελέτες. Ότι για να αναπτύξεις κριτική σκέψη, ή και σκέψη σκέτη, χρειάζεται να ψάξεις, να ερευνήσεις για να βρεις απαντήσεις, να μην τις βρίσκεις έτοιμες στο γκουγκλάρισμα.
Τι σημασία έχουν αυτά που λένε οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ζουν κάθε μέρα αυτό το φαινόμενο. Ότι, ας πούμε, οι μαθητές μπορεί να στήνουν και καβγάδες στην αυλή για να οπτικογραφήσουν και να αναρτήσουν βίντεο στο διαδίκτυο. Αυτά είναι πρακτικά ζητήματα. Η ουσία είναι αυτή που λέει η Επίτροπος.
Ότι «η πλήρης απαγόρευση χρήσης των τηλεφώνων θεωρώ ότι διαταράσσει τις ισορροπίες στη σχέση ενήλικα – εφήβου: τα παιδιά νιώθουν ότι η απαγόρευση ουσιαστικά μεταφράζεται σε μη εμπιστοσύνη, ότι δεν τους εμπιστευόμαστε ότι μπορούν να αυτορυθμιστούν και από μόνα τους να αποφασίσουν πότε πρέπει και χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν το κινητό τους».
Ε, όχι και να διαταράξουμε τις ισορροπίες! Μια χαρά ισορροπούμε τώρα. Να κάνουμε και τα παιδιά να νομίζουν ότι δεν μπορούν να αυτορυθμιστούν από μόνα τους. Αλλοίμονο!
Δεν μου λέτε , κυρία Επίτροπε, όλα αυτά τα ψυχολογικά θα συμβούν αν αφιερώσουν τα παιδιά πέντε ώρες στο σχολείο χωρίς κινητά; Δηλαδή, όλες τις άλλες ώρες, κάθε δευτερόλεπτο των οποίων είναι με τα κινητά στο χέρι, δεν είναι αρκετές για να αποφασίσουν από μόνα τους πότε πρέπει και χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν το κινητό τους; Και τόσα χρόνια, που πήγαιναν με τα κινητά στα σχολεία γιατί δεν αυτορυθμίστηκαν; Γιατί δεν ανέπτυξαν κριτική σκέψη; Δεν τους δώσαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη μαζί με την απεριόριστη πρόσβαση σε όλα αυτά τα έξυπνα ρολόγια; Απεριόριστη. Αυτό ήταν το πρόβλημά μας και όχι το αντίθετο.
ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
