Ένας μεγάλος Γάλλος διανοητής έγραψε ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνους που γράφουν την Ιστορία και εκείνους που την ζουν.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης έγραψε Ιστορία μόλις στα 17 του χρόνια. Στις 13 Μαρτίου 1957 οδηγείται στην αγχόνη. Στις 14 Μαρτίου, ξημερώματα, κερδίζει την αθανασία και παραμένει ζωντανός. Ζωντανός στις μνήμες, ζωντανός σαν πρότυπο κάθε σκλαβωμένου λαού, πρότυπο Ελληνικής αρετής.
Επέλεξε τον θάνατο αντί της νιότης. Στη δίκη του τον ρώτησε ο δικαστής: « Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». Ο Βαγορής παραδέχτηκε την ενοχή του λέγοντας: « Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.» Αυτές τις γενναίες, παλικαρίσιες κουβέντες είπε στους δικαστές, οι οποίοι ασυγκίνητοι, στυγνοί, έβγαλαν, χωρίς το ελαφρυντικό της εφηβικής λεβεντιάς, την ετυμηγορία τους : Εις θάνατον!…
Για ήρωες όπως τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο χρόνος που κυλά από την αναχώρησή τους από τον κόσμο τούτο, δεν μετράται συμβατικά με χρόνια και ημέρες. Γιατί τα στοιχεία που συνέθεταν την προσωπικότητά τους δεν είναι παρμένα από τον χρόνο, αλλά από την αιωνιότητα. Όσο ξεμακραίνουν, τόσο η μορφή τους φεγγοβολεί.
Αιώνιο σύμβολο παλληκαριάς, ανδρείας και πατριωτισμού.
Ο “Βαγορής”. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Κωνσταντινος Λετυμπιώτης
Κυβερνητικός εκπρόσωπος
