Αυτή η γενιά που κινείται στις καφετέριες και στα μπαράκια με βλέμμα σκυθρωπό, θλιμμένο , θυμωμένο…
Κανένα χαμόγελο… καμία νότα ευτυχίας. Ακόμη κι αν συνοδεύονται από μια ωραία ύπαρξη. Μετρούν τα ψιλά και προσπαθούν να δείχνουν άνετοι…κρύβοντας επιμελώς την πραγματική οικονομική και ψυχολογική τους κατάσταση.
Ο μισθός δεν τους φτάνει για να εξασφαλίσουν τα βασικά, για να βγουν με φίλους να κεράσουν όπως τον παλιό καλό καιρό, να πάνε για δείπνο με τον άνθρωπο τους ή να πάνε μαζί εκδρομή το Σαββατοκυρίακο.
Δυστυχώς αυτή είναι η γενιά που εμείς δημιουργήσαμε μέσα από την «προκατασκευασμένη» οικονομική κρίση, τα λάθη αλλά και την μεγάλη μας απληστία!
Φτιάξαμε μια γενιά των 700 ευρώ καταρρακώνοντας τους την ψυχολογία και τα όνειρα τους την στιγμή που έβγαιναν στην αγορά εργασίας φορτωμένοι με πτυχία, γνώσεις, ξένες γλώσσες και ικανότητες. Τους υποχρεώσαμε να εργάζονται 10, 12 ακόμη και 14 ώρες ημερησίως 6 ημέρες την εβδομάδα για 700 ευρώ!
Τους αναγκάσαμε να επιστρέψουν πίσω στους γονείς τους και στα παιδικά τους δωμάτια και να «δανείζονται» οχήματα για τις μετακινήσεις τους. Τους αναγκάσαμε να βγαίνουν σπάνια, να αγοράζουν φτηνά προιόντα ενώ δύσκολη είναι η δημιουργία σχέσης, οικογένειας και δικού τους σπιτικού.
Θέλουν να φτιάξουν κάτι δικό τους αλλά δεν υπάρχει το κεφάλαιο και οι τράπεζες πλέον δεν παραχωρούν διευκολύνσεις. Ψάχνουν να βρουν άκρη μεταξύ επιδοτήσεων και γραφειοκρατίας ενώ ζούν με τα χαρτζιλίκια των γονιών και των παππούδων. Μπαίνουν σε διαδικασίες αποτυχημένων επαγγελματικών ραντεβού αφού η μάστιγα της εποχής είναι η εκμετάλλευση των εργοδοτών με εξευτελιστικούς μισθούς απάνθρωπα ωράρια αλλά κι απλήρωτη εργασία.
Κομπλάρουν και νοιώθουν άβολα στην πιο συχνή ερώτηση, «τι δουλειά κάνεις» γιατί δεν υπάρχει απάντηση… δυσκολεύονται να μιλήσουν για την ανεργία τους την αφραγκία τους ή για την πιο άσχετη με την σπουδή τους εργασία που κάνουν για να βγάλουν το κάτι τοις;
Δημιουργήσαμε σε αυτή την γενιά φοβερές ανασφάλιες και κόμπλεξ και μετατρέψαμε τα χαμόγελα τους σε θυμό, οργή και νεύρα γιατί δεν μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα της ζωής τους. Όσο και να το παλεύουν παραμένουν στον ίδιο παρανομαστή. Δεν μπορεί το ποσό των 700 ευρώ να τους βγάλει από την μιζέρια της αφραγκίας και στο τέλος αποκαμωμένοι κάποιοι παραιτούνται κι οδηγούνται στην κατάθλιψη κι άλλοι καταφεύγουν σε ναρκωτικά, κλοπές και διαρρήξεις – πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό- θα αλλάξουν την ζωή τους προς το καλύτερο.
Οφείλουμε και πρέπει εμείς η γενιά της καταστροφής του τόπου, της ζωής και των ονείρων τους, να τους την παρέχουμε.
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε!
