Η προδοσία συνεχίστηκε και μετά το 74.
Η μιζέρια στο κράτος της Κύπρου συνεχίζεται. Δεν φτάνει που η χώρα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο πλήρους τουρκοποίησης, η ανίκανη ηγεσία σφυρίζει αδιάφορα για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει το πιο σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, οι νέοι μας. Δημοσιεύτηκε πρόσφατα σχετική έρευνα, που παρουσιάζει την Κύπρο να βρίσκεται στην τριάδα της κορυφής σε ό,τι αφορά το ποσοστό των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το γεγονός τούτο μεταφράζεται στην Κύπρο, δυστυχώς, σε αύξηση της ανεργίας!
Είναι για να απορεί κάποιος αναλύοντας τα δεδομένα που ίσχυσαν τις τελευταίες δεκαετίες στην Κύπρο, σε ό,τι αφορά τις ευκαιρίες εργοδότησης. Ειδικά μετά την εισβολή και την κατοχή από τον Αττίλα του μισού νησιού. Όσοι έζησαν τη μεταπολεμική περίοδο, θα θυμούνται χιλιάδες νέους να συνωστίζονται στα καράβια και να φεύγουν για σπουδές εκτός Κύπρου, αφού στο νησί δεν υπήρχαν τότε πανεπιστήμια, δημόσια ή ιδιωτικά. Η εθνική προδοσία του 1974 ώθησε το ένοχο ελληνικό κράτος να παραχωρεί απλόχερα χιλιάδες θέσεις για σπουδές Κυπρίων στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια. Ο μισός πληθυσμός των εικοσάρηδων βρισκόταν τότε στην Αθήνα για σπουδές!
Απρογραμμάτιστα γέμιζαν τα πανεπιστήμια της Ελλάδας αλλά και της Αγγλίας με Κύπριους φοιτητές, χωρίς να προηγηθεί κάποια μελέτη για τις ανάγκες του κράτους για πτυχιούχους. Σαν αποτέλεσμα κατακλυζόταν το νησί, λίγα χρόνια μετά, με πτυχία αμφίβολης αξίας, όλων των ειδών και ποιοτήτων. Άδραξαν τότε την ευκαιρία κάποια κόμματα της κυπριακής πολιτικής σκηνής να «ανδρωθούν» μέσα από ένα ακατάσχετο ρουσφέτι. Κατά το πλείστον αναξιοκρατικά, «ξεχείλισαν» την καλοπληρωμένη δημόσια υπηρεσία με δημόσιους υπαλλήλους με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Οι πλείστοι όσων έμειναν τότε εκτός δημόσιας υπηρεσίας, όσοι δηλαδή δεν είχαν «μέσο» ή δεν ενέδωσαν στην απόκτηση κομματικής ταυτότητας, είναι όσοι σήμερα με 500 ευρώ σύνταξη προσπαθούν να «πεθάνουν με αξιοπρέπεια»! Το κράτος, που μετρούσε τις πληγές του μετά τον πόλεμο και ζητούσε απεγνωσμένα να σταθεί στα πόδια του, προδόθηκε ξανά από την ηλιθιότητα του.
Ήταν τότε που το σύνθημα «Δεν ξεχνώ» δονούσε ακόμα την ατμόσφαιρα στις πολλές αντικατοχικές εκδηλώσεις. Η θανατηφόρα συνέπεια της αναξιοκρατίας που επικράτησε ήταν η διάλυση, σιγά – σιγά, της θέλησης της πλειοψηφίας του κυπριακού λαού να αγωνιστεί ενάντια στην κατοχή. Γι’ αυτό φρόντισαν τα κόμματα, ειδικά ένα εξ αυτών, που φέρει ακόμα και σήμερα το παρατσούκλι «κόμμα του ρουσφετιού». Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος, ότι η αναξιοκρατία που επεκράτησε τότε, είναι η βασική αιτία που το κυπριακό κράτος έμεινε στάσιμο σε οργάνωση και δημιουργία προοπτικής για τις επόμενες γενιές στο μαρτυρικό νησί. Είναι επίσης η βασική παράμετρος που διέλυσε την αγωνιστικότητα των Κυπρίων και εμπέδωσε την κατοχή.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα. Τα κατεχόμενα εδάφη πλήρως τουρκοποιημένα, με τους προδομένους ελληνοκύπριους να επισκέπτονται τα κατακτημένα σπίτια τους συνδράμοντας οικονομικά τον κατακτητή. Είναι γενική η διαπίστωση, ότι ελάχιστοι είναι οι διατεθειμένοι να αγωνιστούν για τη χαμένη πατρίδα. Ειδικά οι νέοι, που προδομένοι από τις προηγούμενες γενιές Κυπρίων, αλλά και τη σημερινή έλλειψη προοπτικής, βολοδέρνουν μεταξύ ανεργίας και ναρκωτικών σε μια πατρίδα όπου η πολιτική, αλλά και οι πολιτικοί, είναι πλήρως απαξιωμένοι στη συνείδηση τους.
Με τα πιο πάνω δεδομένα δεν αποτελεί έκπληξη η όλη στάση του σημερινού υπουργού των εξωτερικών, που εισηγείται πλέον να νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της εισβολής για να δικαιούμαστε έστω να αναπνέουμε στην προδομένη Κύπρο.
Αντώνης Τρακκίδης, Διορισμένος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Γεροσκήπου.
