Μετά την μεγάλη επιτυχία της πρεμιέρας και της καθολικής αποδοχής της παράστασης από το κοινό «Ο Γιός» του Φλοριάν Ζελλέρ συνεχίζει τις παρασεις του, ταξιδεύο0ντας στην Πάφο την Τετάρτη 9 Ιουνίου και ώρα 8.00 μ.μ., στο Μαρίδειο Δημοτικό Θέατρο.
Το έργο «Ο Γιός» είναι μια εξαιρετική δραματουργία ενός σημαντικού, σύγχρονου συγγραφέα, του Φλοριάν Ζελλέρ. Πραγματεύεται καυτά και επίκαιρα θέματα – την εφηβεία, τις οικογενειακές σχέσεις, την ψυχική υγεία των νέων, την κοινωνία.
Περίληψη του έργου:
Ο γιός είναι ο 17χρονος Νικολά, γιός της Άννας και του Πιέρ. Μετά το διαζύγιο των γονιών του ζει με την μητέρα του, ενώ ο πατέρας του έχει ξαναπαντρευτεί και πρόσφατα απέκτησε έναν ακόμα γιο. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε για τον Νικολά, μέσα από τα λόγια της απελπισμένης και πελαγωμένης Άννας, είναι ότι «δεν είναι καλά». Ο ίδιος, απαντώντας σε ερωτήσεις του πατέρα του και παρότι δεν μπορεί ακριβώς να εξηγήσει τα αίτια, μιλά αρκετά αποκαλυπτικά για την κατάστασή του, η οποία συμπυκνώνεται στην τρομερή φράση: «Η ζωή μου είναι βάρος». Δήλωση που από μόνη της – θα έπρεπε να – χτυπάει τις πιο δυνατές καμπάνες ανησυχίας στα αυτιά των γονιών του και κάθε άλλου που νοιάζεται για κείνον. Όμως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα σε θέση να καταλάβουν για τί ή για ποιόν χτυπά η καμπάνα. Στην πορεία του έργου παρακολουθούμε την πλήρη αδυναμία των ενηλίκων να κατανοήσουν τι συμβαίνει στο παιδί και να το βοηθήσουν, παρ’ όλη τη βαθιά και ειλικρινή επιθυμία τους να το καταφέρουν. Η ειρωνεία επιτείνεται από το γεγονός ότι ο Νικολά με κάθε ευκαιρία περιγράφει σε όλους τα βαριά του συναισθήματα. Και παρότι, όπως αποδεικνύεται, θεωρεί αιτίες τις αφορμές που τον σπρώχνουν στο σκοτάδι, αντιλαμβάνεται ότι βυθίζεται και προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει τους άλλους να του απλώσουν ένα χέρι που θα τον κρατήσει. Εκείνοι πάλι, δεν είναι πως δεν θέλουν να το κάνουν, απλά δεν βλέπουν από πού να τον πιάσουν.
Στο αδιέξοδο παρεμβαίνει αναγκαστικά ο γιατρός, που λόγω ειδικότητας αλλά και λόγω του επείγοντος της κατάστασης, συστήνει έναν δρόμο που κανείς δεν είχε διανοηθεί ως τώρα: φαρμακευτική αγωγή και νοσηλεία. Αποστασιοποιημένος, με το βλέμμα και την κρίση του επαγγελματία ειδικού, διακρίνει καλύτερα από τους οικείους του τι συμβαίνει στο μυαλό και την ψυχή του Νικολά, εντοπίζει τους κινδύνους και ενημερώνει γι’ αυτούς. Έρχεται όμως αντιμέτωπος με το φόβο και τη ντροπή, που γρήγορα γίνονται αμφισβήτηση, αφού μάλλον ο πιο δύσκολος αντίπαλος του είναι το αόρατο της ασθένειας που πάει να πολεμήσει. Η τελευταία, αναπάντεχη σκηνή αποτυπώνει στο πρόσωπο του πατέρα με τρόπο σπαραχτικό την τραγικότητα ενός ανθρώπου που είχε όλη την καλή πρόθεση να πάει σε μια κατεύθυνση και τράβηξε ολοταχώς στην ακριβώς αντίθετη. Λες και τον τραβούσε προς τα κει κάτι αόρατο σ’ εκείνον, που όμως ο συγγραφέας φροντίζει να το φωτίσει για το κοινό. Στη σκέψη – και πολύ περισσότερο στη φαντασία – του, ο Πιερ κρατά τον γιο του δεμένο με το νήμα της δικής του πατρικής επιθυμίας. Ακόμα και (μετά) την ύστατη στιγμή, δεν καταφέρνει να τον αποδεσμεύσει από την δική του ανάγκη για επιβεβαίωση και να τον αντικρίσει σαν ένα ξεχωριστό, μοναδικό και ιδιαίτερο πλάσμα.
Συντελεστές
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου
Σκηνοθεσία: Μόνικα Μελέκη
Σκηνικά/Κοστούμια: Σοφία Χατζήπαπα
Μουσική: Κωνσταντίνος Λεμέσιος
Σχεδιασμός Φωτισμού: Miroslav Zdravkov Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Σοφοκλής Κασκαούνιας, Μαρία Φιακά, Νάτια Χαραλάμπους, Μάρκος Καλλής, Φοίβος Γεωργιάδης.
Καλλιτεχνικός Διευθυντής Ανδρέας Μελέκης
