ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορει να σε καταλαβει οταν εχεις καρκινο. Ουτε η ιδια σου η μανα κι ας λιωνει σαν ωχρο κερακι. ΚΑΝΕΝΑΣ. Ο μονος που μπορει να σε καταλαβει ειναι αυτος που ειχε καρκινο.

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορει να σε καταλαβει οταν εχεις καρκινο.
Ουτε η ιδια σου η μανα κι ας λιωνει σαν ωχρο κερακι.
ΚΑΝΕΝΑΣ.
Ο μονος που μπορει να σε καταλαβει ειναι αυτος που ειχε καρκινο.
Μονο καποιος που εχει περασει ολες τις πυλες αυτης της κολασης γνωριζει.
Ο πονος ειναι ανυποφορος.
Σε σκιζει απο μεσα προς τα εξω.
Η μοναξια ομως ειναι η πιο αβασταχτη συντροφος που μπορεις να εχεις.
Μοναχικες μαχες σε κρεβατια στρωμενα με λευκα σεντονια με μαυρες σκεψεις να σε τυλιγουν, με το χερι τεντωμενο για να σταζει με ασφαλεια το ιερο υγρο που σου δινει την ελπιδα οτι μπορει να ζησεις αλλη μια μερα.
Το κορμι σου διαλυμενο.
Η ψυχη σου σακατεμενη.
Η καρδια σου ομως ακουγεται ακομα.
Μια επιλογη υπαρχει.
Σφιγγεις τα δοντια και υπομενεις.
Ακομα μια χημειοθεραπεια.
Ενα βημα ακομη πιο κοντα στη ζωη ή στη λυτρωση.
Γιατι απο καποια στιγμη και μετα λυτρωση για σενα ειναι ο θανατος.
Κι ομως ρε συ, η καρδια σου ακομα ακουγεται.
Και σφιγγεις παλι τα δοντια.
Τα σφιγγεις τοσο δυνατα που ματωνουν τα ουλα σου.
Ακομα μια χημειοθεραπεια.
Και ή θα κλαινε οι δικοι σου απο χαρα ή…
Εκεινες τις στιγμες δεν πιστευεις σε ηρωες,
Εκεινες τις στιγμες πρεπει να γινεις εσυ ο ηρωας του εαυτου σου.
Εκεινες τις στιγμες σταματανε ολα.
Και πολεμας για τη ζωη σου.
Ολα ειναι εναντιον σου.
Οι στατιστικες.
Ο χρονος.
Ο γιατρος σου που σου λεει οτι θα το παλεψουμε αλλα…
Τα μουσκεμενα προσωπα αυτων που αγαπας.
Εισαι ο μονος που πιστευεις σε σενα.
Γινεσαι ο καλυτερος φιλος σου.
Συμφιλιωνεσαι μαζι σου.
Και παλευεις για τη ζωη σου.
Δεν εχει σημασια αν θα ζησεις.
Κανεις δεν θα σε κατηγορησει αν δεν τα καταφερεις.
Και ουτως ή αλλως εσυ θα φυγεις ορθιος.
Ειτε περπατωντας ειτε περηφανος οτι πολεμησες οσο δεν παει.
Δεν τα καταφεραμε ολοι.
Οσοι επιζησαμε ειμαστε οι πρεσβευτες της νικης απεναντι σ’ αυτο το υπουλο κτηνος.
Κι εχουμε καθηκον να μιλαμε.
Να λεμε οτι μερικες φορες νικιεται το κτηνος.
Οσοι δεν τα καταφεραν ειναι οι ηρωες που με σκυφτο το κεφαλι και λυγισμενο το γονατο τιμαμε οι υπολοιποι.
Ολοι μα ολοι ειτε νικησαμε ειτε οχι, φτυσαμε στα μουτρα τον καρκινο, του ειπαμε ”μολων λαβε” και σφιξαμε τα δοντια μεχρι που αυτα πλεον ραγισαν.
Δεν θελω να γραψω αλλα γιατι μπορει να μην πιστεψει ο κοσμος ολα αυτα που εζησα.
Και ηταν αποκρουστικα, ασχημα και μαυρα.
Οποτε οταν φευγουν ανθρωποι απο καρκινο οπως σημερα η Γεννηματα, ξαναζω τα παντα.
Ξερω τί περασε.
Ξερω ακριβως τί περασε.
Ηταν ηρωιδα στον καρκινο της.
Οπως ολοι οσοι τον γνωρισαν απο κοντα.
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εχει ιδεα τί ειναι καρκινος.
Και σας ευχομαι να μην συναντηθειτε ποτε μαζι του.
Οσοι περνατε αυτη τη μαυριλα πιστεψτε σε σας.
Δεν γραφω κανεναν επικηδειο.
Αντιθετως, ανατρεπω τη μαυριλα και σας προτρεπω να πιστεψετε.
Οριστε, δειτε εμενα.
Εγω νικησα.
Σας ξορκιζω να κανετε το ιδιο.
Νικιεται.
Λαμπρος Λιαπης
(ΠΗΓΗ: ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ)