Πληθαίνουν στην Κύπρο τα περιστατικά βίας στην οικογένεια αλλά και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων .
Πίσω από τις κλειστές πόρτες κάποια παιδιά βιώνουν την κόλαση αν κρίνουμε από τα στοιχεία που δίνονται στην δημοσιότητα.
Ένα παιδί στα πέντε λένε τα στατιστικά στοιχεία στην Κύπρο κακοποιούνται. Ένας αριθμός που πιστεύουμε ότι είναι πολύ πιο μεγάλος καθότι στις πλείστες των περιπτώσεων τα παιδιά από φόβο δεν αποκαλύπτουν όσα βιώνουν στο σπίτι.
Οι υποθέσεις που βλέπουν το τελευταίο διάστημα το φως της δημοσιότητας μας αποδεικνύουν ότι το πρόβλημα στην Κύπρο, είναι πολύ σοβαρό και πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Όταν το περιστατικό δεν σχετίζεται με ένα ατόπημα από τον πατέρα, τον θείο, τον παππού ή οποιοδήποτε άλλο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο αλλά μια κατ ‘ επανάληψη πράξη, αυτό από μόνο του υποδηλώνει ότι το πρόβλημα έχει ξεφύγει.
Σε περιόδους όπου οι άνθρωποι είναι πιο σεξουαλικά φιλελεύθεροι και μπορεί ο οποιοσδήποτε να συνάψει δεσμό, ανάλογα με τις προτιμήσεις του, κι αντί αυτού, επιλέγει την κακοποίηση του ίδιου του παιδιού του, ασκώντας μάλιστα για να το επιτύχει βία κι απειλές , τότε μιλάμε για πολύ αρρωστημένες καταστάσεις που χρήζουν άμεσης κι αποτελεσματικής αντιμετώπισης.
Και δυστυχώς αυτά τα περιστατικά φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι δεν είναι μεμονωμένα αλλά έχουν λάβει πολύ ανησυχητικές διαστάσεις φέροντας όλους εμάς αλλά και τα αρμόδια τμήματα ενώπιον των ευθυνών μας.
Γιατί γι αυτή την κατάντια, ευθύνη φέρουμε όλοι.
Κι εμείς που αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται στην διπλανή πόρτα και σιωπούμε κι αυτοί που δεν αναλαμβάνουν να διερευνήσουν ακόμη και τον τελευταίο ψίθυρο που φθάνει ενώπιον τους, αλλά και οι ίδιοι οι νομοθέτες καθώς τα εγκλήματα αυτά θα έπρεπε να τιμωρούνται με τις σκληρότερες ποινές.
Οίκτος κανένας!! Κανένα ελαφρυντικό!
Η βία και η κακοποίηση έχουν καταντήσει επιδημία. Κι αυτό πρέπει άμεσα να κτυπηθεί στην ρίζα του.
Την ίδια ώρα όλο και πληθαίνουν τα περιστατικά παιδιών που θέλουν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους γιατί δεν αντέχουν τις φωνές και τους καυγάδες, την πίεση και την ψυχολογική βία που ασκούν οι γονείς εις βάρος τους.
Η οικονομική κρίση έχει μεγιστοποιήσει το πρόβλημα αυτό με αποτέλεσμα να την πληρώνουν τα παιδιά.
Αυτές οι αθώες ψυχούλες που αντί να νοιώθουν ασφάλεια και αγάπη στην οικογένεια τους νοιώθουν φόβο, αδιαφορία και εγκατάλειψη. Που αντί στην πιο τρυφερή τους ηλικία να είναι ήρεμα πλάθοντας όμορφα όνειρα, αναπτύσσουν αισθήματα αηδίας, αποστροφής και βδελυγμίας και η απέραντη αγάπη που έχουν στις καρδιές τους μετατρέπεται σε μίσος, θυμό και αίσθημα φυγής και εκδίκησης.
Υπάρχει περίπτωση να θεραπευτούν αυτές οι πληγές ;
Αλήθεια ποιο φάρμακο μπορεί να θεραπεύσει αυτούς τους εφιάλτες ;
Η οικογένεια πρέπει να είναι το λιμάνι του κάθε μέλους και η χαρά κάθε παιδιού .Να παρέχει την απαραίτητη ψυχολογική και συναισθηματική ασφάλεια, να βοηθά τα παιδιά να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να καταπολεμούν τα συναισθήματα δειλίας και μειονεκτικότητας και όχι να τους δημιουργεί περισσότερους φόβους, προβλήματα, εχθρική συμπεριφορά και συναισθήματα ενοχής και τύψεων .
Η οικογένεια πρέπει να δίνει πολλή αγάπη και σεβασμό, να μαθαίνει στα παιδιά τις αξίες και τα ιδανικά.
Η οικογένεια είναι το στήριγμα και η ζωή μας ολόκληρη. Αλίμονο σε όσους έχουν χάσει την έννοια αυτού του ιερού θεσμού μετατρέποντας τα ίδια τα παιδιά τους σε εγκληματίες ή δολοφονώντας οι ίδιοι, τις αθώες ψυχές των ίδιων των βλασταριών τους!
Βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο εδώ και καιρό.
Κι από την στιγμή που οι περισσότεροι το αναγνωρίζουμε θα πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Χτες!
Άντρη Κωνσταντινίδου
Δημοσιογράφος
