Οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας που πάσχουν τα Θεία – μας διδάσκουν πως στο δρόμο της σωτηρίας ο άνθρωπος πειράζεται από το διάβολο με οκτώ τρόπους
(1) εκ των όπισθεν, (2) εκ των έμπροσθεν, (3) εξ αριστερών, (4) εκ δεξιών, (5) εκ των κάτω, (6) εκ των άνω, (7) εκ των έσω και (8) εκ των έξω.
(1) Εκ των όπισθεν· πειράζει τον άνθρωπο ο διάβολος όταν ό άνθρωπος συνέχεια θυμάται τις προηγούμενες αμαρτίες που έχει διαπράξει και τα κακά του έργα και τα αναμασά στη μνήμη του και ασχολείται με αυτά είτε με απόγνωση γι’ αυτά είτε με ενήδονη αναπόληση. Έτσι η ανάμνηση αυτών που κάναμε στο παρελθόν γίνεται πειρασμός του διαβόλου.
(2) Εκ των έμπροσθεν· πειράζεται ο άνθρωπος από το φόβο στη σκέψη του μέλλοντος. Διερωτάται· Τι θα γίνει με τον εαυτό μου; Ή με τον κόσμο; Πόσο ακόμα θα ζήσω; Θα είμαι υγιής ή θ’ αρρωστήσω; Θα έχω να φάω;
Άρα γε θα γίνει πόλεμος; Ή κάποιο σπουδαίο ή φοβερό γεγονός; Γενικά διάφορες εικασίες, προοράσεις, προρρήσεις, φαντασίες και κάθε τι που γεννά μέσα μας φόβο για το μέλλον. Αυτός είναι ένας πονηρός πόλεμος του διαβόλου, που φέρνει ταραχή στη ψυχή του ανθρώπου.
(3) Εξ αριστερών· πειράζεται ο άνθρωπος όταν ο διάβολος τον ερεθίζει σε απ’ ευθείας αμαρτίες. Σ’ αυτές τις ενέργειες και τα έργα, για τα οποία είναι γνωστό ότι είναι αμαρτίες και κακά, αλλά παρ’ όλα αυτά οι άνθρωποι τα κάνουν. Αυτός είναι ο πειρασμός σε ανοιχτή πρόκληση στην αμαρτία. Να αμαρτάνει κανείς κατ’ ευθείαν ή από προθέση.
(4) Εκ δεξιών· γίνεται ο πειρασμός του διαβόλου κατά δύο τρόπους, α) όταν ο άνθρωπος κάνει καλά έργα και καλές πράξεις, αλλά τα κάνει με κακό σκοπό και όχι με αγαθή πρόθεση. Π.χ., όταν εργάζεται το καλό, αλλά από φιλοδοξία· για να κερδίσει δηλαδή επαίνους, ή κάποια θέση, ή φήμη , ή δόξα για τον εαυτό του. Τέλος, όταν κάνει το καλό από κενοδοξία, φιλοκερδία και πλεονεξία. Μια τέτοια εργασία, καλών μεν έργων αλλά από κακή πρόθεση, είναι αμαρτωλή και επιζήμια.
Οι Άγιοι Πατέρες την παρομοιάζουν με σώμα χωρίς ψυχή. Γιατί ο σκοπός για τον οποίο γίνεται κάποιο έργο, είναι η ψυχή αυτού του έργου, ενώ αυτό το ίδιο το έργο είναι το σώμα. «Ο σκοπός όμως δεν αγιάζει τα μέσα». Γι’ αυτό και η εργασία καλών έργων με σκοπό που δεν είναι κατά Θεό, στην πραγματικότητα είναι ένας πειρασμός για τον άνθρωπο, που τον προσβάλλει εκ δεξιών, δηλ. με τη μορφή του καλού.
β) Άλλος πειρασμός εκ δεξιών γίνεται από το διάβολο μέσω διαφόρων προοράσεων και οράσεων, όταν δηλ. ο άνθρωπος εκλαμβάνει την εμφάνιση του διαβόλου για όραμα του Θεού ή αγγέλου φωτός.
Το να δίνει κανείς εμπιστοσύνη στις εμφανίσεις του διαβόλου ή το να αποδέχεται τα δαιμονικά οράματα ως αγγελικά, οι Άγιοι Πατέρες το ονομάζουν πλάνη!…
Γι’ αυτό και απορρίπτουν κάθε οπτασία. Αυτοί που αρχίζουν την πνευματική τους ζωή παρασύρονται εύκολα στις αγκάλες του δαίμονα. Έτσι λοιπόν πιο φρόνιμο είναι «η άρνηση κάθε φαντασίας».
(5) Εκ των κάτω· ο άνθρωπος πειράζεται από το διάβολο, όταν μπορεί να κάνει καλά έργα, να αυξάνει σε άγιες αρετές, αλλά δεν το κάνει από τη ραθυμία του δηλ. την πνευματική τεμπελιά. Όταν γνωρίζει και μπορεί να εντείνει περισσότερο τον αγώνα του, για τις αρετές του Χριστού και τα καλά έργα, προς τον κάθε μας πλησίον και όμως δεν το κάνει, γιατί ραθυμεί ή βρίσκει δικαιολογίες («προφάσεις εν αμαρτίαις»).
Έτσι στην πραγματικότητα αποτυγχάνει πνευματικά. Επιτυγχάνει πολύ λιγότερα πράγματα από όσα πραγματικά θα μπορούσε να κάνει. Καθότι μένει «ανενέργητος της Χάριτος του Θεού».
(6) Ο πειρασμός του ανθρώπου εκ των άνω.
Αυτός ο πειρασμός συμβαίνει και πάλι κατά δύο τρόπους. α) Όταν ο άνθρωπος αναλαμβάνει (χωρίς την ευλογία του Πνευματικού του) να κάνει ασκήσεις μεγαλύτερες από τις ατομικές του δυνάμεις, και έτσι χωρίς νόημα παιδεύεται διπλά.
Αυτό συμβαίνει π.χ. όταν κάποιος είναι ασθενής και παρ’ όλα αυτά αναλαμβάνει νηστεία, ενώ αυτή η νηστεία δεν είναι των δυνάμεων του. (εδώ πάλι πρέπει να έχουμε την ευλογία των Πνευματικών μας για να καταλύσουμε τη νηστεία ή οποιαδήποτε άλλη εντολή του Χριστού μας).
Πολλοί άνθρωποι, δυστυχώς, είτε από επιπολαιότητα και πολύ ελαφρά σκεπτόμενοι ή πειραζόμενοι από το σατανά, δέχονται και προβάλλουν διάφορες δικαιολογίες: «Είμαστε άρρωστοι», «είμαστε άνθρωποι αδύναμοι», «δεν είμαστε άγιοι», «αυτά όλα είναι για τους Μοναχούς, για τους Ασκητές», «δεν είναι για μας που είμαστε στο κόσμο και έχουμε οικογένεια και παιδιά με χίλια δυό προβλήματα και σκοτούρες……».
Έτσι όμως αρνούνται τη θυσία, την άσκηση, το Σταυρό και τη θεώση……
(Πηγή και Φώτος: ΑΓΙΟΛΟΓΙΟΝ)
