Ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση
O θεσμός της οικογένειας ήταν ένας θεσμός για τον οποίο συνήθως μιλούσαμε με υπερηφάνεια. Πόσο δεμένοι είμαστε σαν οικογένεια. Η ώρα του φαγητού, της κουβέντας, της διασκέδασης, της εκδρομής, οι επισκέψεις της οικογένειας στα χωριά και στους αμέτρητους συγγενείς , τα δώρα σε αυτούς κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα…οι ώρες που είχαν οι σύντροφοι μεταξύ τους αλλά και με τα παιδιά τους, οι εργασίες στα χωράφια που ήταν όλοι για όλους. Κι όσο δύσκολα κι αν ήταν τα χρόνια, υπήρχε μια οικογενειακή σύνδεση κι αλληλοστήριξη που κάλυπτε τα όποια κενά… υπήρχε μια αγάπη κι ένας σεβασμός. Ακόμη και οι όποιες … λοξοδρομήσεις ήταν με μέτρο που δεν επηρέαζαν την οικογένεια και κυρίως τα παιδιά.
Σήμερα όλα άλλαξαν.
Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των διαζυγίων αυξήθηκε κατακόρυφα, όχι γιατί απαραίτητα αυξήθηκαν τα προβλήματα, αλλά γιατί ίσως να θεωρήθηκε από τους πιο πολλούς ως μόδα. Λίγη περισσότερη ανεξαρτησία… μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων… πιο πολλές επιλογές!!!
Ο σεβασμός, η εκτίμηση και η αγάπη έχουν περάσει πλέον σε δεύτερη μοίρα με το ερωτικό και τις εφήμερες περιπέτειες να κυριαρχούν.
Σε αυτό βοήθησαν και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, όπου δίνουν την δυνατότητα γνωριμίας και συνομιλίας με μεγάλο αριθμό ατόμων.. Παράλληλα ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με τις ατέλειωτες ώρες εργασίας, το άγχος και την πίεση των τραπεζών, το οικονομικό, το τρέξιμο για τα παιδιά, επιδείνωσαν την κατάσταση με αποτέλεσμα στην πρώτη κρίση να υπάρχουν ξεσπάσματα, φωνές και χωρισμοί.
Δεν έχουν πλέον οι άνθρωποι την υπομονή να συζητήσουν τις όποιες διαφορές. Να υπάρξει συμβιβασμός και κατανόηση. Απλά καταθέτουν την παραίτηση τους και ακολουθούν τον δρόμο τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Κάνουν τα παιδιά μπαλάκια του πινγκ – πονγκ και τα παίρνουν πέρα –δώθε, ενώ κάποιοι άλλοι τα… «χρησιμοποιούν» για εκδίκηση η για απόσπαση οικονομικών κυρίως ωφελημάτων αδιαφορώντας για την ψυχολογία των ίδιων των παιδιών τους. Για τις δικές τους ανάγκες και θέλω.
Αποτέλεσμα; Να βλέπουμε σήμερα παιδιά, ανασφαλή, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και με βίαιη συμπεριφορά ή να μπλέκονται με ναρκωτικές ουσίες και παράνομες ενέργειες.
Όχι πως οι γονείς έχουν καλύτερη μοίρα.
Μέσα από ανασφάλειες και πληγές που αιμορραγούν η ελευθερία των πρώτων χρόνων φαίνεται ιδανική. ωστόσο στην πορεία, αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα καθότι οι νέοι σύντροφοι, συνήθως κουβαλάνε κι αυτοί τις δικές τους αποσκευές με τα δικά τους προβλήματα και ψυχολογικά τραύματα.
Έτσι θα πρέπει εκ νέου, να υπάρξει συμβιβασμός και κατανόηση στα όσα ο κάθε ένας βίωσε. Να υπάρξει στήριξη κι αγάπη για να επουλωθούν οι πληγές. Να υπάρξει αλληκατανόηση στις ανάγκες και στις προσωπικές στιγμές δύο διαφορετικών πλέον οικογενειών που προσπαθούν να γίνουν μία.
Τίποτα σε αυτή την ζωή δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι ρόδινο. Και τίποτα δεν χαρίζεται.
‘Όλα είναι ένας αγώνας!!!
Ένας αγώνας που πρέπει να γίνεται με σεβασμό προς όλα τα μέλη της Οικογένειας. Γιατί στο τέλος της διαδρομής αυτοί μένουν! Και πρέπει να κρατηθούν όσο γίνεται πιο υγιείς!
Aντρη Κωνσταντινιδου
Δημοσιογραφος
