Προβληματισμός και μούδιασμα επικρατεί στο ΔΗΚΟ από τη νύκτα των ευρωεκλογών αφού το αποτέλεσμα ήταν… ιστορικό! Ιστορικά χαμηλό βεβαίως. Αφού για πρώτη φορά από της ιδρύσεώς του απώλεσε την τρίτη θέση, βρέθηκε με μονοψήφιο ποσοστό και συγκέντρωσε τις μισές ψήφους ενός 24χρονου, που εμφανίστηκε στην πολιτική μόλις μερικούς μήνες προηγουμένως.
Πονοκέφαλος στην ΔΗΠΑ, αφού ο καταποντισμός στο 2,2% λειτουργεί σαν σφικτήρας στο λαιμό και προκαλεί ασφυξία. Στην ΕΔΕΚ δεν διαφαίνεται ούτε πονοκέφαλος, ούτε προβληματισμός, ούτε καν μούδιασμα. Ο Σιζόπουλος έχει φροντίσει να αδειάσει το κόμμα από τις αντιδραστικές φωνές. Έτσι δεν έχει κανένα να του υποδείξει πως κραυγές του τύπου «δεν εγκαταλείπω το καράβι στα δύσκολα», είναι ίσης αξίας με την εντολή που έδωσε ο καπετάνιος στους μουσικούς να παίζουν τα όργανά τους την ώρα που ο Τιτανικός βυθιζόταν!
Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό το οποίο ενώνει όλα τα κόμματα στην Κύπρο είναι η τάση τους μετά από κάθε εκλογική αποτυχία να εφευρίσκουν λόγους να δικαιολογήσουν την ήττα. Μερικοί, μάλιστα, με περισσή θρασύτητα τολμούν να την παρουσιάσουν και ως νίκη.
Σε αντίθεση, βεβαίως, με ό,τι συμβαίνει στις πλείστες χώρες, όπου οι ηγεσίες παραιτούνται και ανοίγουν το δρόμο σε διάδοχες καταστάσεις ή τουλάχιστον, προκηρύσσουν εκλογές. Ζητούν από τα μέλη των κομμάτων τους να αποφασίσουν αν θα ανανεώσουν την παρουσία τους στην ηγεσία.
Στον ταλαίπωρο αυτό τόπο, όμως, εν έτει 2024, οι κομματάρχες θεωρούν ακόμη ότι παραμένουμε στη δεκαετία ’70, ’80 και ’90. Όπου οι ιστορικοί ηγέτες των κομμάτων, κάποιοι εκ των οποίων διέθεταν ειδικό πολιτικό βάρος, θεωρούντο ιερές αγελάδες. Δεν τολμούσαν εσωκομματικά ούτε και να διανοηθούν εκλογές.
Λειτουργούσαν περίπου σαν άτυποι φεουδάρχες, όπου η ηγεσία παραδίδετο μόνο λόγω ηλικίας. Οι σημερινοί κομματικοί αρχηγοί, όμως, δεν έχουν αντιληφθεί πως δεν διαθέτουν τέτοια προσωπικότητα, ούτε πολιτική αξία ώστε να τους επιτρέπεται να συμπεριφέρονται σαν φεουδάρχες.
Στο ΔΗΚΟ, ο Νικόλας Παπαδόπουλος ακούει επικρίσεις για τη δομή του κόμματος, την οργανωτική λειτουργία, την παραγωγή πολιτικής. Επικρίνεται για την εμμονή του να στηρίζει με κλειστά μάτια την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, την ώρα που η πλειοψηφία της κοινωνίας δηλώνει απογοητευμένη. Ακόμη και πολλές χιλιάδες από εκείνους που ψήφισαν τον νυν Πρόεδρο.
Ο Νικόλας στήνεται επίσης στον τοίχο για μια επικοινωνιακή πολιτική η οποία έβγαλε Μακάριο, Σπύρο και Τάσσο από το κομματικό χρονοντούλαπο. Και όμως, ο ίδιος δείχνει να έχει κλείσει τ’ αφτιά του με ωτοασπίδες. Δεν μετακινείται από την συγκυβέρνηση. Υπερασπίζεται την… σύγχρονη επικοινωνιακή πολιτική, λέγοντας ότι έτσι συσπείρωσε το κόμμα. Πώς βεβαίως, δύσκολα θα εξηγήσει, αφού το ΔΗΚΟ απώλεσε 4% συγκριτικά με τις προηγούμενες ευρωεκλογές.
Όσο για τον οργανωτικό τομέα του κόμματος, καλύτερα να μην μιλήσει. Τι να πει άραγε; Όταν πριν από ένα χρόνο τίμησε τον επί δύο δεκαετίες οργανωτικό του ΔΗΚΟ επειδή θα αποχωρούσε αλλά τελικά παρέμεινε στο πόστο του! Σε μια εποχή, μάλιστα, που η πολιτική στηρίζεται πλέον στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η ανανέωση είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Από την άλλη, από τον Καρογιάν ζητάνε ριζικές δομικές και οργανωτικές αλλαγές, πολιτικό συνέδριο, επαναξιολόγηση της σχέσης της ΔΗΠΑ με την Κυβέρνηση κλπ. Βεβαίως, στην περίπτωση αυτή τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η ΔΗΠΑ προέκυψε από μια ομάδα στελεχών που αποχώρησε από το ΔΗΚΟ για ένα βασικό λόγο. Δεν είχαν πιθανότητες αναρρίχησης σε κομματικά αξιώματα και ως εκ τούτου, ούτε πιθανότητες για βουλευτική έδρα ή υπουργική καρέκλα.
Όσο για την ΕΔΕΚ, όπως αναφέραμε στην αρχή, δεν αξίζει καν να σχολιάσει κάποιος αίτια, λάθη και προβληματισμούς. Εκεί ένα είναι το σίγουρο. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Γιατρού!
Οι κομματικοί αρχηγοί και τα κομματικά στελέχη μπορεί να αναλύουν την παταγώδη αποτυχία με όποιο τρόπο θέλουν. Μπορεί να επικαλούνται ήσσονος σημασίας πτυχές, που δήθεν αν διορθώσουν θα αλλάξουν πορεία. Μπορεί να συνεχίσουν να βλέπουν όνειρο θερινής νυκτός.
Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, είναι ενίοτε αμείλικτη. Αναμένει κάθε επόμενη ευκαιρία για να τιμωρεί. Κάποια στιγμή η τιμωρία είναι τόσο επώδυνη, που οδηγεί στο τέλος.
Στην προκειμένη περίπτωση των τριών κομμάτων, από την στιγμή κατά την οποία εμφανίζονται με ισχυρή αρχηγική παρουσία, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ένα πλοίο εξαρτάται και από τους μηχανικούς και τους ναύτες και άλλους. Όταν, όμως, ο καπετάνιος δεν μπορεί να το καθοδηγήσει σωστά, η σύγκρουση με τα βράχια είναι αναπόφευκτη.
Είναι τόσο εξόφθαλμο, ώστε ακόμη και κάποιος που συνδυάζει πρεσβυωπία, αστιγματισμό και υπερμετρωπία, δύναται να αντιληφθεί την ουσία. Νικόλας, Καρογιάν και Μαρίνος είναι τρία κουρασμένα… παλληκάρια. Με μειωμένο ενδιαφέρον, χωρίς νέες ιδέες, χωρίς όρεξη να παλέψουν να αλλάξουν πράγματα. Αρκούνται να διατηρούν ένα αξίωμα είτε από υπέρμετρη εξουσιομανία είτε επειδή θεωρούν περιουσία τους την ηγεσία.
Αδιαφορούν, όμως, για τις επιπτώσεις στο κόμμα τους και την πικρία την οποία δέχονται οι ψηφοφόροι τους σε κάθε επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Φυσικά, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και κάθε στοιχειώδη έννοια πολιτικής ευθιξίας. Που οδηγεί κάθε αρχηγό στην ανάληψη εμπράκτως της ευθύνης με την αποχώρησή του.
Τουτέστιν, οι οπαδοί των τριών κομμάτων ας προετοιμαστούν από τώρα για νέα πικρία σε δύο χρόνια…
Toυ Γιώργου Καλλινίκου
Δημοσιογράφος
Φιλελεύθερος
