Σκέφτομαι πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα αποτελέσματα και οι αριθμοί των θανάτων από Covid, ΑΝΝΝΝ οι ασθενείς τύγχαναν θεραπείας από ιδιωτικές κλινικές, με γιατρούς της δικής τους εμπιστοσύνης, με τους συγγενείς δίπλα τους να τους εμψυχώνουν;;;;;
Προσωπικά και μετά από την εμπειρία που είχε η οικογένεια μου από τον θάνατο του πατέρα μου στον θάλαμο covid, πιστεύω ότι οι θάνατοι θα ήταν πολύ λιγότεροι αν οι ασθενείς τύγχαναν διαφορετικής προσέγγισης και θεραπείας.
Η περίπτωση του πατέρα μου δεν είναι σίγουρα η μοναδική…
Είναι μια κλασσική περίπτωση ενός ηλικιωμένου που νοσεί από τον ιό.
Για κάποιους ήταν απλά ένας ηλικιωμένος…
Για μας ήταν ο άνθρωπος μας.
Ζωντανός, δραστήριος, υγιής, χωρίς κανένα νόσημα, που περπατούσε, κολυμπούσε, έκανε τα ταξίδια του και ήταν δίπλα στην οικογένεια του σε όλα.
Αποφάσισε κάποια στιγμή να ακολουθήσει την συμβουλή της πολιτείας και να εμβολιαστεί ως ηλικιωμένος – και στην ομάδα των ευάλωτων πολιτών- τουλάχιστον αν αρρωστούσε να ήταν ήπια τα συμπτώματα όπως διεδιδαν.
Αμέσως μετά το 2ο εμβόλιο αρρώστησε βαριά και χρειάστηκε πέραν των 15 ημερών να συνέλθει ενώ άρχισε ένα μικρό «μπλοκάρισμα» του μυαλού. Επαναλάμβανε τις ερωτήσεις, υπήρχε σύγχυση, και το βλέμμα του χανόταν στο άπειρο.
Ώσπου μια ημέρα αρρώστησε πρώτα η μητέρα μου με κορωνοιό κι ας ήταν εμβολιασμένη και σε δύο ημέρες ο πατέρας μου. Με την μόνη διαφορά ότι είχε υψηλό πυρετό.
Ποια η συμβουλή του γιατρού;;;
Δυνατή αντιβίωση, κάθε 4-5 ώρες παναντόλ και βιταμίνη C.
Ακολούθησε αδυναμία, κόπωση και στην 5η ημέρα πλήρης σύγχυση…
Υπολογίσαμε ναι εμείς η οικογένεια , ότι αυτό θα οφειλόταν στην έλλειψη οξυγόνου … για να μας συστήσει μετά την παρατήρηση μας ο γιατρός του, να πάρουμε ένα οξυγονόμετρο να τον μετρήσουμε.
Κατέγραψε 85 οξυγόνο… και πριν καλά – καλά αποφασίσουμε τι έπρεπε να κάνουμε μας είπε ότι ως υπεύθυνος προσωπικός γιατρός του, θα έπρεπε να καλέσει ασθενοφόρο, για να τον παραλάβει.
Από μέσα μου ήξερα ότι από εκείνη την ώρα είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση κι ας μας διαβεβαίωναν ότι είναι προσωρινή η μεταφορά μέχρι να ανέβει το οξυγόνο και θα τον έφερναν πίσω σπίτι.
Είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία τις πρώτες ημέρες και θεωρούσαμε ότι ήταν ζήτημα ημερών να επιστρέψει.
Ξαφνικά η κατάσταση βάρυνε… είχε πλέον πνευμονία και μεγάλη δυσκολία στην αναπνοή.
Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν ανταποκρινόταν στα τηλέφωνα, ήταν εξαντλημένος, φοβισμένος και πολύ ανήσυχος και έτσι τον είχαν σε μια ήρεμη κατάσταση.
Η επιμονή μου να τον δώ έγινε επιτακτική ανάγκη.
«Δεν μπορείτε να μπείτε στον θάλαμο Covid, υπάρχει κίνδυνος διασποράς και εξάλλου μπορεί να προσβληθείτε και εσείς» ήταν η απάντηση.
Ήμουν όμως κάθετη.
«ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ…Δεν θα δεχτώ να φύγει και να μας τον φέρετε πίσω σε ένα φέρετρο σφραγισμένο».
Αντιλαμβανόμουν ότι ήταν θέμα χρόνου….
Η επιμονή μου λύγισε γιατρούς και νοσηλευτές και μου άνοιξαν την πόρτα μετά από άδεια από το αρμόδιο υπουργείο( κι εδώ θέλω να τους ευχαριστήσω θερμά για όλα) ωστόσο… πιστεύω ακράδαντα πλέον ότι η διαδικασία που ακολουθεί η πολιτεία και οι οδηγίες που δίνονται σε γιατρούς και νοσηλευτές για αυτές τις περιπτώσεις, είναι πέραν για πέρα λανθασμένες .
Και εξηγούμαι:
Πρέπει να ντυθώ μου είπαν με ειδική στολή για να μπω στον χώρο αυτό.
Έτσι φόρεσα στα πόδια μου μπότες- νάυλον…
Στα χέρια 2 ζεύγη γάντια,
Στο πρόσωπο 2 μάσκες ,
Φιλέ για τα μαλλιά
και μια ρόμπα καλύπτοντας ουσιαστικά όλο μου το σώμα ώστε να μην έρθω σε επαφή με οτιδήποτε σχετίζεται με τον ιό.
Και μπήκα…
Και βλέπω τον αγαπημέο μου παπά – μέσα σε 15 ημέρες – να έχει «λιώσει»…
Μόνος, εξαντλημένος, με δύσκολη αναπνοή, βλέμμα κενό, δεμένο στο κρεβάτι, χωρίς ρούχα, χωρίς τη μασέλα του, με 45 οξυγόνο κι ορό στο χέρι…
Του έπιασα το χέρι και άρχισα να του μιλώ…
Γύρισε προς εμένα κι όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν η κόρη του,
άρχισε να κλαίει… μαζί και η ψυχή μου!
Τα δάκρυα να τρέχουν και η δική μου καρδιά να σπάει σε χίλια κομμάτια. Το είδε στο βλέμμα μου… το ένοιωσε στα τρεμάμενα χέρια μου… «Είμαι καλά εγώ….» μου λέει και μου σφίγγει το χέρι δυνατά όπως συνήθιζε να κάνει όταν μας έβλεπε αγχωμένους…
Άντεξε παπά μου… είσαι δυνατός… θα τα καταφέρεις… σε περιμένουμε στο σπίτι όλοι μας…
Και σηκώνει το χέρι και μου χαιδεύει το μάγουλο υπενθυμίζοντας μου ότι μας αγαπά…
Το οξυγόνο μετά από 2-3 ώρες να ανεβαίνει και να φθάνει στο 85 και πριν προλάβω να σκεφτώ κάτι θετικό ακούω την νοσοκόμα να μου λέει:
«Μην έχετε ελπίδες… μετρά ώρες», για να μας πουν λίγο αργότερα στις 7 το πρωί ότι έσβησε…
Το ξέρουμε ότι όλοι κάποτε θα φύγουμε. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Από την στιγμή όμως που δεν είναι κάτι ακαριαίο, κανείς δεν πρέπει να φεύγει κατ αυτόν τον τρόπο.
Μόνοι σε ένα δωμάτιο με άγνωστα πρόσωπα…
Χωρίς δυό λόγια αγάπης από τους ανθρώπους του…
Χωρίς μια αγκαλιά , ένα χάδι….
Κι όλο αυτό… για να μην γίνει ΔΗΘΕΝ διασπορά του ιού!!!!!!
Και λέω ΔΗΘΕΝ …γιατί η διαδικασία που ακολουθείται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το λιγότερο… γελοία!
Και εξηγούμαι γιατί…
Γιατί ενώ φόρεσα όλα αυτά που σας περιέγραψα πιο πάνω για να εισέλθω στον θάλαμο Covid… πριν εξέλθω του δωματίου με έκπληξη μου, τους ακούω να μου λένε ότι τώρα που τέλειωσε η επίσκεψη πρέπει να βγάλω την στολή και να την πετάξω στον κάλαθο. Που;;;
ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΛΑΜΟΥ COVID!!!!!
Μάλιστα αυτό.
Υποτίθεται ότι την φόρεσα για να προστατευτώ από τον ιό και να μην τον μεταφέρω εκτός εκείνου του χώρου και ξαφνικά μου λένε ότι η διαδικασία είναι να βγάλω αυτή την στολή μέσα στον θάλαμο covid!!!
Εκεί που ήταν οι ασθενείς με κορωνοιό!!!!!!!!
Κι έβγαλα τις πλαστικές μπότες που έφθαναν ως το γόνατο και φάνηκε το δέρμα μου…
Kαι περπάτησα με τα παπούτσια μου στον χώρο αυτό που θεωρείται μολυσμένος…
Και έβγαλα το φιλέ και φάνηκαν τα μαλλιά μου…
Και έβγαλα το πρώτο ζευγάρι γάντια…
Και αφαίρεσα και την πρώτη μάσκα…
Κι μετά την ρόμπα…
Και ήρθαν τα ρούχα μου σε άμεση επαφή με τον θάλαμο και τον ιό…
Και διερωτώμαι η αφελής:
Ανννν μία μάσκα κι ένα ζευγάρι γάντια (όπως με άφησαν στον θάλαμο Covid πριν εξέλθω) ….
ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΑΝ ΑΠΌ ΤΟΝ ΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΟΛΥΣΜΕΝΟ ΘΑΛΑΜΟ … γιατί στο δι@ολο μας απαγόρευαν τόσες ημέρες να εισέλθουμε σε αυτόν και να είμαστε δίπλα στον άνθρωπο μας;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Κι αυτόν τον θυμό κι αγανάκτηση δεν μπορεί κανείς να τον κατανοήσει αν δεν έρθει σε αυτή την θέση: Να βλέπει τον άνθρωπο του να σβήνει και να μην μπορεί να κανει κάτι…
Να τον ακούει να κλαίει…
Nα ζητά βοήθεια…
Nα νοιώθει απελπισία….
Nα έχει πόνους…
Nα μην αναπνέει καλά…
Kαι να μην μπορείς να του σφίξεις το χέρι…
Να μην μπορεςί να τον πάρεςι μια αγκαλιά…
Να μην μπορείς να τον δείς και να του δώσεις λίγο κουράγιο και δύναμη.
Κι αν ο ιός κάνει μια Α ζημιά στους πνεύμονες…
Πιστεύω ακράδαντα πλέον ότι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι αυτός που τελικά σκοτώνει!!!
Υ.Γ Και προς αποφυγή της όποιας παρεξήγησης να σημειώσω ότι μια μεγάλη μερίδα Ιατρικού και Νοσηλευτικού προσωπικού κάνει εξαιρετική δουλειά.,, Μέχρι και τους ψυχολόγους κάνουν σε ασθενείς που δεν έχουν κανένα εκει κοντά τους. Που τους προσέχουν και τους φροντίζουν ως οι όρκοι που έδωσαν. Ήρωες…
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι οι λίγοι… που δεν αγαπούν το επάγγελμα. Που δεν έχουν αισθήματα και δεν είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν. Αυτοί οι λίγοι που αμαυρώνουν την καλή εικόνα των πολλών και το ιερό έργο που παράγουν.
Να ευχαριστήσω θερμά τα προσωπικό του Νοσοκομείου Πάφου που στάθηκε στο πλευρό μας.
Ωστόσο θεωρώ ότι γενικά ο τρόπος αντιμετώπισης του ατόμου που νοσεί από κορωνοιό κι οι όλες διαδικασίες που ακολουθούνται – βάση οδηγιών του Υπουργείου Υγείας κι ΟΚΥΠΥ ειναι λανθασμένες και πρόχειρες…
Κατά την ταπεινή μου άποψη θα μπορούσε ένας μεγάλος αριθμός ασθενών σήμερα να ζούσε αν οι διαδικασίες αυτές ήταν διαφορετικές. Αν τα εκατομύρια που σπαταλήθηκαν σε rapid test ξοδεύονταν για εξοπλισμό των Νοσοκομείων μας, για ενίσχυση των τμημάτων αυτών με τον αναγκαίο εξοπλισμό αλλά και με εξιδικευμένο προσωπικό, η όλη εικόνα σήμερα ίσως να ήταν διαφορετική.
