Το πρόσφατο επεισόδιο ξυλοδαρμού Τκ νεαρής, αλλά και άλλα παρόμοια που παρατηρούνται στην πατρίδα μας, είτε πρόκειται για ποδόσφαιρο, αλλοδαπούς, ή απλά «διαφορετικούς», δεν ερμηνεύεται ως «εθνικισμός», «ρατσισμός», ή «χουλιγκανισμός», αλλά ως αποτυχία του σχολείου και της οικογένειας να προσφέρουν σωστή παιδεία στους νέους μας.
Τις επιπτώσεις της αποτυχίας, τις συναντούμε καθημερινά, στον εργασιακό μας χώρο και στην κοινωνία.
Τις βλέπουμε στην αναξιοκρατία που μαστίζει τον τόπο, στους άστοχους διορισμούς δημόσιων προσώπων, στην άρνηση μιας στοιχειώδους συζήτησης ακόμη και μέσα στην ίδια τη Βουλή.
Ως χώρα έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας και βαδίζουμε στο ρυθμό ενός μεθυσμένου και άστατου χορού, χωρίς καμία ορατή ελπίδα για το μέλλον.
Εχουμε φροντίσει ως Πολιτεία, να σκοτώσουμε τα όνειρα της νέας γενιάς, με ένα σωρό ψεύτικες και φρούδες υποσχέσεις, τις οποίες γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι δεν θα τηρήσουμε.
Σήμερα θερίσουμε ότι χθες είχαμε σπείρει.
ΥΓ: κακώς ο Χριστοδουλίδης είπε στον Τατάρ ότι δεν είναι «ρατσιστικό» το συμβάν. Η αναφορά και μόνο δείχνει προς το αντίθετο, σ´ ότι αφορά τις σκέψεις και προθέσεις.
ΙΩΣΗΦ ΜΟΥΤΗΡΗΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΣΤΟ ΓΝΠ
