Μήνυμα δύναμης και αισιοδοξίας
Τόνια Ευαγγέλου: ” Το ποιο σημαντικό είναι να μάθει κανείς να στηρίζεται πάνω στις δικές του δυνατότητες”.
Η Τόνια Ευαγγέλου, είναι εδώ για να μεταφέρει το μήνυμα της ψυχικής ανάτασης και της αισιοδοξίας. Δίνοντας μία καθημερινή μάχη στα προβλήματα μέσα από την πάθηση της αγκυλοποιητικής σπονδυλίτιδας και ινομυαλγίας, μας μεταφέρει από που αντλεί τη δύναμη της και τον τρόπο που χειρίζεται και καλείται να αντιμετωπίσει υποχρεώσεις και ανάγκες της ζωής.
Βρεθήκαμε στο σπίτι που διαμένει στην Λεμεσό, σε μία ήσυχη γειτονιά.
Η πρώτη εικόνα που εισπράξαμε, ήταν μίας χαμογελαστής και δυναμικής γυναίκας που μας περίμενε γεμάτη από ζωντάνια για να μοιραστεί μαζί μας τη δική της ιστορία. Μια ιστορία καθημερινού αγώνα, με τα προβλήματα που της προκαλεί μία μορφή αναπηρίας, που έχει να συμπορευτεί μαζί της εφ’ όρου ζωής.
‘’Είναι κληρονομική δυστυχώς η πάθηση’’ είπε κάπως χαμηλόφωνα, θέλοντας έτσι να προϋπαντήσει τον λόγο που ήρθαμε καλεσμένοι της, προσθέτοντας, ‘’ και τα συμπτώματα που έχω είναι αφόρητοι πόνοι στις αρθρώσεις, στην σπονδυλική στήλη και στην ιερολαγόνια περιοχή΄΄.
Αφού μας κέρασε τον καφέ μας, αυτό που είχε ζωτικής σημασίας ήταν το ότι οι πόνοι είναι αφόρητοι σε καθημερινή βάση φέροντας έτσι σαν αποτέλεσμα την μείωση της κινητικότητας της, τόσο πολύ που « Δεν μπορώ να κάνω ούτε τα βασικά όπως το ντύσιμο, μπάνιο και πολλά για να αυτοεξυπηρετηθώ». Κάτω από αυτές τις συνθήκες, επηρέασε πολύ την ψυχολογία της.
Απογοήτευση, μελαγχολία, κατάθλιψη, κόπωση αλλά και φόβο για το μέλλον θέλησαν να γίνουν οι εφιάλτες της.
«Είχα αρνηθεί φαρμακευτική αγωγή γιατί ήμουν πάντα της άποψης ότι κανένα χάπι δεν θα σου λύση το πρόβλημα σου… Έτσι, ξεκίνησα να δουλεύω με τον εαυτό μου και να βρω τα θετικά του προβλήματος, όσο γελοίο και να ακούγεται αυτό, για να βρω τρόπο να το αποδεχτώ».
Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ανθρώπινη υποστήριξη από τα μέλη της οικογένειας; Καθορίζει την πορεία; Βοηθάει η συμπόρευση με τα δικά της πρόσωπα;
Η Τόνια, εκμυστηρεύτηκε πως ναι, είναι καταλυτικός ο ρόλος και η παρουσία τους αναμφισβήτητα. Το ποιο σημαντικό είναι να μάθει κανείς να στηρίζεται πάνω στις δικές του δυνατότητες. Αυτό, για να μην νιώθεις ότι αποτελείς βάρος η να σε λυπούνται, γιατί θα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. «απλά, το μόνο που χρειάζεσαι είναι να σε καταλαβαίνουν…Τίποτα περισσότερο».
Στήριγμα της, ο σύζυγος της Γιώργος, που παρ’ όλες τις εξάρσεις της φλεγμονής και της πάθησης, η αγάπη, η μέριμνα και το θάρρος που της μεταφέρει παραμένουν ακλόνητα δείγματα δύναμης και αφοσίωσης. Ανάλογη είναι και η βοήθεια που δέχτηκε όπως μας έχει πει και από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς ατόμων με αναπηρία, παρέχοντας της τα απαραίτητα προς διευκόλυνση των αναγκών.
Η θεραπεία που ακολουθεί τώρα, είναι ένα ενέσιμο, μαζί με δυνατά παυσίπονα και ενδιάμεσα μία παυσίπονη ένεση από τον προσωπικό της ιατρό η μία πολύ ποιο δυνατή, από το γενικό νοσοκομείο Λεμεσού, πέραν από την ένεση που βάζει σε μηνιαία βάση.
Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι της ζωής που επηρεάζεται άμεσα, είναι αυτό της εργασίας. «Είναι πολύ δύσκολο να σε ανεχτεί κάποιος εργοδότης» μας έχει αναφέρει συμπληρώνοντας χαρακτηριστικά ότι «ο κάθε εργοδότης θέλει να γίνεται η δουλειά του. Αν εσύ, μια πας μια δεν πας, μια αργείς, δεν νομίζω να σε ανεχτεί κάποιος και να σε πληρώνει, σωστά; Αν το πρωί δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι, πόσο μάλλον θα μπορέσεις να οδηγήσεις για να πας στη δουλειά σου και στην ώρα σου ».
Μία άλλη σημαντική πτυχή είναι και το θέμα των παιδιών. Η Τόνια, ως μητέρα δύο παιδιών, είχε σημαντικά εμπόδια στο δρόμο της για την ανατροφή τους, καθώς οι δυσκολίες της αναπηρίας δεν υπήρξαν σύμμαχος της, ειδικά την περίοδο μικρότερης τους ηλικίας. Τώρα, μοιάζουν τα πράγματα λίγο καλύτερα, μιας και βρίσκονται πλέον σε στάδιο όπου κάποιες ευθύνες μπορούν και από μόνοι τους να πράξουν. « Είχα την τύχη, το σχολείο να είναι δίπλα από το σπίτι. που σε αυτή την ηλικία πάνε μαζί το πρωί και τα φροντιστήρια είναι πολύ κοντά έτσι, μπορώ να τους πάρω και να τους φέρω, είμαι δεν είμαι καλά».
Τι σημαίνει για την ίδια η αναπηρία;
« Αναπηρία, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη καροτσάκι. Αναπηρία, δεν σημαίνει ότι πρέπει να βλέπεις κάτι για να καπελώνεις τη λέξη. Υπάρχουν πολλών ειδών. Ορατές και μη».
Η ίδια, έχει βιώσει κάποιο είδος ρατσισμού; Η κοινωνία έχει απέναντι σε ευπαθείς ομάδες τη σωστή κρίση και κατανόηση;
Σύμφωνα με την κοινωνική της ζωή, δυστυχώς, η απάντηση ήταν θετική.
Πολλές φορές υπήρξε θύμα ανάρμοστων συμπεριφορών. Από ερωτήσεις της οικογενειακής της κατάστασης, αν την έχει ήδη εγκαταλείψει ο σύζυγος της και μάλιστα από γυναίκα η συγκεκριμένη αυτή απορία, μέχρι και σε επίσκεψη της στο νοσοκομείο με μπαστούνι, αφού κρίθηκε αναγκαίο για την μετακίνηση της να δέχεται σχολιασμό για την στάση τους σώματος της από τα κινητικά προβλήματα, για να σταθεί σε ίσια θέση στο περπάτημα της.
Όσο για το αν υπήρξε και η άλλη όψη του νομίσματος, δηλαδή ανθρώπους με ευαισθησία, η απάντηση που μας έδωσε ήταν εξίσου θετική. Λίγες όμως αυτές οι φορές.
«Οι περισσότεροι είναι καλοί αλλά μόνο στα λόγια και όχι στις πράξεις» πρόσθεσε με παράπονο. Κι’ αυτό είναι κάτι που θα το ακούσουμε και από άλλους συμπάσχοντες της, όπως έχει τονίσει.
« Η λέξη αναπηρία για τον κόσμο, είναι μόνο όταν βλέπεις κάποιον σε καροτσάκι. Οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται… Για παράδειγμα: Μια κοπέλα, που έχει αναπηρία και περιποιείται τον εαυτό της είναι βαμμένη, φροντίζει για την εμφάνιση της, δεν δικαιούται να έχει θέμα. Δεν πάει έτσι όμως δυστυχώς. Είμαστε και εμείς γυναίκες, έχουμε άντρες, παιδιά γιατί λοιπόν θα πρέπει να είμαστε μίζερες για να μας βλέπει κάποιος και να μας λυπάται;»
Η οικογένεια για την Τόνια Ευαγγέλου, αποτελεί πηγή ζωής, ελπίδας και αστείρευτης αγάπης.
Η ίδια έχει αποδεχτεί τον εαυτό της όπως είναι. Έχει δουλέψει πολύ σε αυτό τον τομέα παρόλο που ακόμη αισθάνεται περιστασιακά κάποιου είδους φοβίας.
Θέλησε κλείνοντας τη κουβέντα μας να περάσει το μήνυμα ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ασθένεια μας να γίνουμε φίλοι μαζί της. «Να μάθουμε να πορευόμαστε με αυτή και έχει ο Θεός… Δύναμη να αντέξουμε στα σκαμπανεβάσματα που μας επιφυλάσσει ο χρόνος».
