Ο Αβραάμ Λίνκολ είπε: “Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο αποφασίζουν ότι θέλουν να είναι”. Όπως η ευγνωμοσύνη και η θετικότητα έτσι και η ικανοποίηση δεν μας προσφέρεται σαν δώρο, όμως γίνεται πάντοτε δική μας αν την αναζητήσουμε. Η ικανοποίηση δεν είναι τόσο θέμα καταστάσεων όσο θέμα σκέψης.
Αν τα χρήματα μπορούσαν να μας κάνουν ευτυχισμένους, τότε οι εκατομμυριούχοι θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι μετά το πρώτο τους εκατομμύριο. Αν μπορούσε το σεξ να μας κάνει να νιώσουμε πληρότητα, τότε αυτοί που στηρίζουν τις σχέσεις ή το γάμο τους στο σεξ θα έπρεπε να μη ψάχνουν άλλο. Αν η δύναμη ήταν πηγή ειρήνης, τότε οι αρχηγοί κρατών θα ήταν οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων. Όλοι γνωρίζουμε όμως ότι οι άνθρωποι με πολλά χρήματα, σεξ και δύναμη δεν είναι οι πιο ευτυχισμένοι. Στην πραγματικότητα είναι πολύ συχνά οι πιο δυστυχισμένοι. Γιατί; Γιατί οποιοσδήποτε συνεχώς αναζητάει δεν μπορεί ποτέ να είναι ευτυχισμένος. Μόνον αυτός που διαρκώς βρίσκει νιώθει ικανοποιημένος. Και η εύρεση δεν είναι κάτι που μας συμβαίνει, είναι κάτι που κάνουμε.
Τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιώ μια πολύ δυνατή «μάντρα»: “Τέλεια”! Δεν είναι το είδος της μάντρας που την επαναλαμβάνει κανείς καθισμένος με τα μάτια κλειστά, μολονότι μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό. Είναι μια μάντρα για καθημερινή χρήση. Είναι μια μάντρα που μετατρέπει τα προβλήματα σε ευλογίες. Είναι μια μάντρα που δίνει ενθάρρυνση και υποστήριξη. Είναι μια λέξη που θεραπεύει. Είναι μια δήλωση αλήθειας.
Πριν από λίγο καιρό πήγα σε μια συναυλία που έδινε η μπάντα ενός δημοτικού σχολείου. ‘Όταν ο μαέστρος σήκωσε την μπαγκέτα του εγώ κάθισα αναπαυτικά στη θέση μου και για κάποιο λόγο περίμενα ότι θα άκουγα μια όμορφη συμφωνία. Προς μεγάλη μου έκπληξη αυτό που άκουσα ήταν μια φριχτή κακοφωνία τσιριγμάτων, κορναρισμάτων, με υψηλές νότες εκεί που θα έπρεπε να είναι χαμηλές, και ένα εμβατήριο που ακουγόταν σαν δίσκος των 45 στροφών παιγμένος στις 33 στροφές. “Είναι απαίσιο”! σκέφτηκα ανατριχιάζοντας. Και τότε άκουσα μια απαλή φωνή μέσα μου να λέει: “Είναι παιδιά. Μαθαίνουν. Καλά τα πάνε”. Η φωνή βέβαια έλεγε την αλήθεια. Τα έκρινα με βάση τις προσδοκίες μου, χωρίς να δέχομαι ότι εκφράζονταν με βάση τις ικανότητές τους. Κάθισα αναπαυτικά και απόλαυσα την υπόλοιπη συναυλία και στο τέλος νομίζω ότι χειροκρότησα πιο δυνατά από όλους.
Όταν βλέπουμε τη ζωή καθαρά, τότε αυτή μας δίνει πάντοτε αρκετά. Πρέπει να στρέψουμε τη σκέψη μας στην ικανοποίηση, ίσως και να τη δουλέψουμε λίγο προς αυτήν την κατεύθυνση, για να κερδίσουμε στο παιχνίδι της ζωής. Κάποιο βράδυ, για παράδειγμα, πήγα σε ένα δείπνο ρεφενέ και όλοι μας πήγαμε από ένα φαγητό. Γλυκά δεν είχαμε. “Τέλεια”! είπαμε. “Να η ευκαιρία να μειώσουμε τις θερμίδες μας και να χάσουμε βάρος”. Λίγες εβδομάδες αργότερα όλοι πήγαμε μόνο γλυκά. “Τέλειά’! δηλώσαμε. “Να η ευκαιρία να το γιορτάσουμε’! Να γιορτάσουμε τι; Δε Θυμάμαι. Απλά το γιορτάσαμε.
Αυτό που μετράει δεν είναι τόσο το τι κάνουμε όσο το τι σκεφτόμαστε σε σχέση με αυτό που κάνουμε. Μπορούμε να βρούμε τρόπο να μετατρέψουμε μια φαινομενική αποτυχία σε επιτυχία.
Στη Νότια Αφρική ζούσε ένας άνθρωπος που πούλησε τη φάρμα του για πενταροδεκάρες επειδή το έδαφος ήταν βραχώδες και δύσκολο για να το οργώσει. Εκείνοι που αγόρασαν το αγρόκτημα εξέτασαν προσεκτικά το έδαφος και βρήκαν διαμάντια. Εκεί είναι σήμερα το περίφημο αδαμαντωρυχείο Κίμπερλι.
Πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε τις ανάγκες από τις επιθυμίες. Πολύ συχνά ακούω ένα “θέλω” που καμουφλάρεται σαν το “χρειάζομαι”. Οι ανάγκες μας είναι πολύ απλές. Ο Άγιος Φραγκίσκος είπε: “Βλέπω το σπουργίτι πόσο απολαμβάνει μια τόση δα μικρή γουλίτσα νερό. Πόσο ελεύθερα είναι τα πουλιά που χρειάζονται τόσο λίγα και όμως πετούν τόσο ψηλά”!
Ένας μαθητής πήγε στο δάσκαλό του και του ζήτησε να τον βοηθήσει να διαφωτιστεί. “Πολύ καλά”, είπε ο δάσκαλος, “βρες μια όμορφη σπηλιά, κάθισε εκεί γυμνός και διαλογίσου. Έτσι σίγουρα θα φτάσεις στο στόχο σου”. “Ωραίο ακούγεται”, σκέφτηκε ο μαθητής και έφυγε. Αποφάσισε, εντούτοις, να πάρει μαζί του κάτι, έστω κι ένα μικρό πανί για να το τυλίξει γύρω από τη μέση του.
Ο νεαρός μαθητής ξεκίνησε για την περιπέτειά του. Βρήκε μια καλή σπηλιά και άρχισε να κάνει βαθύ διαλογισμό. Όμως το πανί χρειαζόταν πλύσιμο πού και πού και στη συνέχεια άπλωμα σε ένα κλαδί για να στεγνώσει. Κάποια μέρα πρόσεξε ότι τα ποντίκια είχαν ανοίξει κάποιες τρύπες στο πανί, γεγονός που τον ανάγκασε να πάει στην πόλη να ρωτήσει τι μπορούσε να κάνει. Μια ευγενική γυναίκα τον συμβούλεψε, “Αυτό που χρειάζεσαι είναι μια γάτα που θα κρατάει τα ποντίκια μακριά” και επειδή έτυχε να έχει γεννήσει η γάτα της του έδωσε ένα γατάκι.
Τα πράγματα πήγαιναν καλά μέχρι που ο μαθητής συνειδητοποίησε ότι το γατάκι χρειαζόταν γάλα. Επέστρεψε λοιπόν στην πόλη και άρχισε να παραλαλάει φορτικά να του δώσουν γάλα. Οι άνθρωποι τότε τον βαρέθηκαν και του είπαν: “Γιατί δεν αγοράζεις μια αγελάδα; Έτσι θα έχεις όσο γάλα θέλεις”. Εγκατέλειψε λοιπόν το διαλογισμό του μερικές εβδομάδες για να βγάλει κάποια χρήματα και να αγοράσει μια αγελάδα.
Οι αγελάδες όμως θέλουν γη με χορτάρι για να βοσκήσουν. Άφησε λοιπόν τη σπηλιά του για κάμποσον καιρό κι αυτήν τη φορά σκέφτηκε να αγοράσει ένα κομμάτι γης. Τώρα όμως έπρεπε να ταΐζει την αγελάδα και να τη φροντίζει. Έτσι παντρεύτηκε ώστε η γυναίκα του να φροντίζει τα ζώα όσο εκείνος θα προσπαθούσε να διαφωτιστεί. (Αυτό συνέβη πριν από την απελευθέρωση της γυναίκας). Με το γάμο ήρθαν και τα παιδιά και μέσα σε λίγα χρόνια είχε ολόκληρη φαμελιά να θρέψει. Κι όπως μπορείς να φανταστείς, πολύ γρήγορα έγινε ένας πολυάσχολος επιχειρηματίας μιας μικρής φάρμας και δεν του έμενε πλέον χρόνος να διαλογιστεί έστω κι ένα λεπτό.
Κάποια μέρα, αρκετά χρόνια αργότερα, έτυχε να περνάει την πόλη ο δάσκαλος που βρήκε τη σπηλιά του μαθητή εγκαταλειμμένη και κατά σύμπτωση σταμάτησε στο σπίτι του ανθρώπου μας να ρωτήσει αν ήξερε κανείς τι είχε απογίνει ο μαθητής του.
“Αυτός ο μαθητής ήμουν εγώ”! είπε ο αγρότης στο δάσκαλο.
“Τι συνέβη”; τον ρώτησε ο δάσκαλος.
“Πήρα ένα πανί μαζί μου”, ήταν η εξήγηση.
Έχουμε την ιδέα, την εντύπωση, την άποψη ότι η ζωή μας θα ήταν καλύτερη αν είχαμε αυτό ή εκείνο ή αν ήμαστε εκεί αντί για εδώ. Τις περισσότερες φορές όμως το εισιτήριό μας για την ικανοποίηση βρίσκεται στο να διαφεντέψουμε αυτό που κάνουμε τώρα.
(Lectures)
