Τα διαχρονικά θύματα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πια. Το σχέδιο αντιμετώπισης των πυρκαγιών της ελληνικής κυβέρνησης, είχε αποκλειστικό και μοναδικό γνώμονα να μην χαθούν ανθρώπινες ζωές. Εύηχο σύνθημα, πριν αναγνωρίσεις τα κρυμμένα μηνύματα πίσω απ’ αυτή την απόφαση. Γιατί σ’ αυτά κρύβεται η μηδενική προσπάθεια να διασωθούν χιλιάδες μη ανθρώπινες ζωές. Η κόλαση που βίωσαν, βιώνουν και θα βιώσουν από τις πυρκαγιές, όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή, είναι ντροπιαστική για το είδος που την προκάλεσε, τον άνθρωπο.
Πέρα απ’ αυτό όμως, και χωρίς καμία πρόθεση αμφισβήτησης για τη στεναχώρια που προκαλούν στον οποιονδήποτε οι εικόνες νεκρών ζώων από τις πυρκαγιές, υπάρχουν αντιφάσεις. Τα νεκρά και τα πληγωμένα ζώα, μας στεναχωρούν γνήσια κι αν ήμασταν εκεί, αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι να τα σώσουμε θα το κάναμε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυθόρμητα. Γιατί, στιγμιαία, τοποθετούμε τους εαυτούς μας στη θέση τους και μόνο η ιδέα μας ταράζει. Κάνουμε εικόνα στο μυαλό μας, τα δευτερόλεπτα απελπισίας που βίωσαν και το στομάχι δένεται κόμπος. Δεν θέλουμε να βλέπουμε κάποιον να υποφέρει κι αυτό είναι πηγαίο. Πώς είναι να βλέπεις και να αισθάνεσαι τη φωτιά να πλησιάζει και να είσαι περικυκλωμένος; Πως είναι να είσαι φυλακισμένος ή δεμένος και να μην μπορείς αν αντιδράσεις, να φύγεις, να τρέξεις να σωθείς; Πως είναι να καίγεσαι ζωντανός κι αυτό να είναι η μόνη σου επιλογή;
Αυτό ακριβώς αποκαλούμε ενσυναίσθηση. Τη δυνατότητά μας να ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις και την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου. Κι η ενσυναίσθησή μας σ’ αυτές τις πυρκαγιές δεν μας αφήνει σε ηρεμία, πληγώνει το μέσα μας ανελέητα.
Μήπως όμως, ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους χωράει συζήτηση για τη σχέση μας με τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη; Για τον τρόπο και τα κριτήρια συμβίωσης μ’ αυτά; Για την σημερινή αχρείαστη εκμετάλλευση που διαπράττουμε απέναντί τους; Στην πραγματικότητα, είμαστε απ’ τη φύση μας όντα συμπονετικά. Γιατί απουσιάζει αυτή μας η ιδιότητα στις καθημερινές μας επιλογές; Απ’ την διατροφή μας για παράδειγμα; Τι και πως μας έχει δημιουργήσει τη ψευδαίσθηση ότι το κρέας που κατέληξε στο πιάτο μας περιέχει λιγότερη αγωνία, φόβο και πόνο; Δεν υπάρχει διαφορά. Τα ζώα ακολουθούν την ίδια ψυχολογική διαδρομή. Βλέπουν, ακούνε, μυρίζουν το θάνατο αλλά η μοναδική τους επιλογή είναι να τον υπομένουν. Αυτό είναι κόντρα με το αξιάκο μας σύστημα αλλά δυστυχώς εμείς το προκαλούμε.
Δεν έχει σημασία αν τα ζώα είναι οικόσιτα, κτηνοτροφίας ή άγριας ζωής. Η επιθυμία τους για να ζήσουν είναι κοινή και θα την καταλάβεις μόνο όταν τα κοιτάξεις στα μάτια.
