O τρόπος που αντιδρούν τα παιδιά, σίγουρα αποτελεί τον καθρέφτη της συμπεριφοράς των γονιών.
Και η προβληματική κι ατίθαση συμπεριφορά που εμφανίζουν τα παιδιά τον τελευταίο καιρό έχει σίγουρα να κάνει με την αποτυχία των γονιών να βρίσκονται δίπλα τους προσφέροντας τους αγάπη κι ασφάλεια.
Όλοι οι γονείς εμφανίζονται με μεγάλα όνειρα για τα παιδιά τους. Τα θέλουν επιτυχημένα, ανεξάρτητα, να έχουν καλούς τρόπους να σέβονται να υπακοούν αλλά αυτά δεν γίνονται με μαγικά ραβδάκια. Χρειάζεται επιμονή και σκληρή προσπάθεια από τους ίδιους τους γονείς οι οποίοι στην πλειοψηφία αντιμετωπίζουν οι ίδιοι προβλήματα συμπεριφοράς και ξοδεύουν τον χρόνο στην γκρίνια σε καυγάδες λογομαχίες ή αχρείαστες τιμωρίες ενώ προβαίνουν και σε σωματική ή λεκτική βία.
Αντί να επιχειρηματολογήσουν προσπαθούν να επιβληθούν στα παιδιά με άτσαλο τρόπο χωρίς να εξηγήσουν πως και γιατί. Θυμώνουν, απειλούν και τιμωρούν απλά και μόνο για επιβάλουν το δικό τους χωρίς λογικές εξηγήσεις.
Εστιάζουν συνεχώς στα αρνητικά στοιχεία των παιδιών κι όχι στα θετικά χωρίς να τους δίνουν την απαραίτητη δύναμη και βοήθεια να αξιοποιήσουν αυτά τα θετικά. Δυστυχώς τους βάζουν ταμπέλες χρησιμοποιώντας πολλές φορές χαρακτηρισμούς ή μειώνοντας και ταπεινώνοντας τα παιδιά ακόμη και μπροστά σε συγγενείς φίλους αλλά και σε δημόσιους χώρους.
Με αυτές τις συμπεριφορές ενισχύουν την ήδη προβληματική ή αντιδραστική συμπεριφορά του παιδιού.
Τι βλέπουμε σήμερα; Γονείς που δεν έχουν χρόνο να μιλήσουν, να διασκεδάσουν να παίξουν με τα παιδιά τους. Να πάνε οικογενειακά μια εκδρομή και να περάσουν παραγωγικό χρόνο με τα παιδιά που στο κάτω – κάτω της γραφής τι ζητάνε; Λίγο από το χρόνο των γονιών.
Στην προσπάθεια τους να μείνουν μόνοι και να έχουν ελεύθερο το πεδίο τα καθηλώνουν με ένα τάμπλετ στο χέρι αφήνοντας τα παιδιά επί ώρες μπροστά σε μια οθόνη χωρίς να τους δίνουν τον απαραίτητο χρόνο προσοχής.
Σχολείο, διάβασμα, φροντιστήρια και τηλεόραση είναι το καθημερινό μενού για τα σημερινά παιδιά συν τις φωνές των γονιών οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα δικά τους προβλήματα και τα μεταφέρουν με τον πιο άσχημο τρόπο σε αυτά.
Δεν βλέπουμε γονείς σήμερα να μαθαίνουν στα παιδιά τους πειθαρχία. Πώς να συμπεριφέρονται στους ανθρώπους πώς να βοηθούν, να αγαπούν, να προσφέρουν. Πώς να μιλούν και πώς να κινούνται σε σωστά πλαίσια.
Εξού και η αγένεια που εισπράττει η κοινωνία από τους νέους σήμερα. Το θράσος την βία αλλά και την αδιαφορία για τους γύρω. Νέοι που οδηγούνται σε λάθος παρέες και σοκάκια προκειμένου να καλύψουν τα συναισθηματικά κενά τους.
Λίγους γονείς ακούμε πλέον να επικροτούν τα παιδιά τους όταν κάνουν κάτι αξιόλογο. Να τα βοηθούν στις επιλογές τους για την ζωή. Να τους βοηθούν να κατανοήσουν την σημασία της οικογένειας της θρησκείας της παιδείας και της πατρίδας. Πώς να υπερπηδούν τα προβλήματα αλλά και πώς να αντιμετωπίζουν τις αδυναμίες τους. Και δυστυχώς ακόμη πιο λίγα παιδιά βλέπουμε με αυτοπεποίθηση και χαρούμενα.
Δεν αρκεί να είναι καλοί μαθητές και υπάκουα στρατιωτάκια. Αλλά πάνω από όλα πρέπει να είναι και σωστοί άνθρωποι.
Και κάπου εδώ είναι που χάσαμε και το μέτρο!
Άντρη Κωνστντινίδου
Δημοσιογράφος
