Μόνο όμως στα λόγια. Οι πράξεις κάθε άλλο παρά αγάπη και σεβασμό δείχνουν.
Έχουμε αποκλείσει τους ηλικιωμένους από κάθε ενέργεια και συμμετοχή στα κοινά και σε δραστηριότητες.
Τους απομονώσαμε στα σπίτια, αφήνοντας τους να μετρούν αντίστροφα τον χρόνο δημιουργώντας τους ,φοβίες, ανασφάλειες και κατάθλιψη.
Τα κέντρα ηλικιωμένων υπολειτουργούν και δεν υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες που να τις αναζητήσει ο κάθε ηλικιωμένος..
Η φροντίδα μηδαμινή και η ώρα που αφιερώνουν τα παιδιά ακόμη λιγότερη.
Όχι απαραίτητα πως δεν ενδιαφέρονται αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων οι πιο πολλοί αναγκάζονται να κάνουν 2 και 3 δουλειές για να επιβιώσουν με αποτέλεσμα να μην μένει χρόνος για τους ηλικιωμένους γονείς και συγγενείς.
Το κράτος δεν κατάφερε να κάνει χώρους δημιουργικούς, παραγωγικούς και ευχάριστους που να παρέχουν γνώσεις, μάθηση, ευκαιρίες προσφέροντας παράλληλα διασκέδαση και ηρεμία.
Η γενιά των ηλικιωμένων μας σήμερα ίσως νάνε και η τελευταία γενιά που έζησε φυσιολογικά. Μακριά από ρυθμούς ταχύτητας, μακριά από τεχνολογίες, μακριά από τροφές φορτωμένες με παράνομα φυτοφάρμακα, μακριά από ναρκωτικά, και αεροψεκασμούς. Ήταν η γενιά που αγωνίστηκε για αυτή την πατρίδα. Που στερήθηκε πολλά για να μεγαλώσει τα παιδιά, που έχυσε αίμα για την ελευθερία και την Δημοκρατία.
Και εμείς με τις αποφάσεις μας πως τους αντιμετωπίζουμε;
Ως πολίτες τρίτης κατηγορίας στερώντας τους ακόμη και τα βασικά.
Καθώς δεν πιστεύω να υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι με μια σύνταξη των 400-500 ευρώ μπορεί κάποιος να έχει μια φυσιολογική ζωή.
Πόσο μάλλον ποιοτική όπως θα τους άξιζε!
Είναι ντροπή να αναγκάζεις ανθρώπους αυτής της ηλικίας, να βγουν σε διαμαρτυρίες για να αποκτήσουν τα δικαιώματα τους.
Και ποια είναι αυτά;
Να μπορούν να ζουν φυσιολογικά κι όχι όπως τους ζητιάνους και εις βάρος πολλές φορές των παιδιών τους.
Θέλουν να ζήσουν όμορφα και ήρεμα τα τελευταία τους χρόνια κι όχι κάτω από το άγχος αν αύριο θα έχουν φαγητό στο τραπέζι.
Θέλουν να χαρούν στις γιορτές με τα παιδιά τους και να έχουν την δυνατότητα να κάνουν ένα δώρο στα εγγονάκια τους.
Και προεκλογικά έρχεται η εκάστοτε κυβέρνηση να τους ρίξει λίγα ψίχουλα λες και είναι περιστέρια… ψίχουλα που δεν τους φτάνουν ούτε μέχρι τον γιατρό στις λίστες των οποίων μένουν για μήνες ή και χρόνια και κάποιες φορές φεύγουν από την ζωή χωρίς να καταφέρουν να φθάσουν στην προκαθορισμένη ημερομηνία του ραντεβού τους για να τύχουν θεραπείας.
Δεν ζητούν χάρες αλλά όλα αυτά που δικαιούνται ως πολίτες της Ε.Ε ως πολίτες μιας πατρίδας που πέρασαν κακουχίες και πολέμους και κράτησαν την πατρίδα ελληνική και τα παιδιά ενωμένα. Κράτησαν τα ιδανικά και τις αξίες, τα ήθη και τα έθιμα, κράτησαν εμάς με τις αρχές και τις αξίες της ζωής.
Αυτές τις αρχές που εμείς σήμερα η νεότερη γενιά τα κάναμε μπάχαλο.
Που καταστρέψαμε ότι αυτοί έκτισαν.
Και ακόμη σε αυτές τις δύσκολες στιγμές οι πιο πολλοί πολίτες επέστρεψαν σε αυτούς. Προς βοήθεια από την λιγοστή τους σύνταξη που δεν αρνήθηκαν ποτέ να δώσουν κι ας έμειναν αυτοί πολλές φορές χωρίς φαί.
Είναι λοιπόν κι εμάς στο χέρι μας να κάνουμε κάτι.
Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για αυτή την γενιά των ηρώων, των αγωνιστών, των καλών δασκάλων και γονιών!
ΑΝΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
