Νεαρή μητέρα εγκαταλείπει τα εγκόσμια μαζί και την οικογένεια της, το σύζυγο, τους γονείς, προπάντων όμως δυο ανήλικα τέκνα. Η τραγωδία σε όλη της τη θλιβερή μεγαλοπρέπεια.
Γεννιούνται πολλά ερωτήματα σχετικά με το ατυχές περιστατικό που βύθισε στο πένθος, όχι μόνο την οικογένεια της και τη Γεροσκήπου, αλλά και την επαρχία γενικότερα. Αναφύονται ακόμα περισσότερα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν μετά και τις καταγγελίες της οικογένειας της θανούσας. Δεν είναι πρόθεση του παρόντος άρθρου να στηθεί λαϊκό δικαστήριο, ούτε και να αναλύσει τις παραμέτρους της ιατρικής πράξης και τι πήγε λάθος. Άλλωστε η διερεύνηση του τραγικού συμβάντος είναι στην αρμοδιότητα των ειδικών. Εκφράζεται απλά η ελπίδα πως οι σχετικές εξετάσεις, που διενεργούνται από τα αρμόδια σώματα της ιατρικής και νομικής επιστήμης, θα αποδώσουν στο ακέραιο ευθύνες εκεί και όπου αναλογούν.
Δυο ανήλικα παιδιά καλούνται σήμερα, όπως και τόσα άλλα στο παρελθόν, ίσως περισσότερα στο μέλλον, να διεξέλθουν των συμπληγάδων που επιβάλλει η σκληρή ζωή. Τα ερωτήματα γεννιούνται το ένα μετά το άλλο και είναι αμέτρητα. Κάποια δεν μπορούν καν να απαντηθούν. Η κάθε ελπίδα αφήνεται στο Θεό. Υπάρχουν όμως και πρέπει να δίνονται σαφείς απαντήσεις σε πολλά άλλα τα οποία εμπίπτουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους και έχουν σχέση με την κοινωνική πολιτική που αρμόζει σε μια ευρωπαϊκή χώρα όπως είναι, υποτίθεται, η Κύπρος. Ωστόσο, η μέχρι σήμερα, μέσω πενιχρών επιδομάτων πρακτική αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων από την κυπριακή πολιτεία, δεν μας παρέχει το δικαίωμα να αισιοδοξούμε.
Αναμφίβολα το κράτος πρέπει να παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Τα ορφανά είναι οι αυριανοί ενήλικες, που μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά προετοιμάζονται σήμερα για να διαδεχθούν τις προηγούμενες γενιές. Είναι πέραν από αναγκαίο σε αυτή τη βάση να δημιουργούνται χαρακτήρες οι οποίοι, μέσα από τα βιώματα τους να κατευθύνουν σωστά τους επόμενους στον αέναο κύκλο της ζωής. Η απώλεια σημαντικών προσώπων στην παιδική ηλικία δεν είναι ένα κανονικό γεγονός, είναι η εξαίρεση, συνάμα και μεγάλη πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ένα συντεταγμένο κράτος. Τυχόν πορεία καταδίκης τέτοιων περιπτώσεων για την υπόλοιπη τους ζωή, εξαιτίας της απουσίας του κράτους, πρέπει να προκαλεί εγερτήριο όλων των φορέων ενάσκησης κοινωνικής πολιτικής.
Ο ρόλος της τοπικής κοινωνίας και του Δήμου είναι εξίσου σημαντικός. Με την επερχόμενη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να αναθεωρηθούν οι στόχοι κάθε οργανωμένης τοπικής οντότητας. Κατέχουμε στην Κύπρο, ίσως την παγκόσμια πρωτιά στα μεγάλα λόγια, όπου η θεωρία απέχει τόσο πολύ από την πράξη. Η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των δημοτών και γενικότερα των πολιτών είναι τάχα ο στόχος όλων. Και τι περιλαμβάνει τέλος πάντων αυτή η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής; Μήπως τα πολλά μικρά πάρκα, τα πεζοδρόμια, τα κολυμβητήρια κλπ τα οποία δεν χρησιμοποιούμε, τουλάχιστο συχνά; Μήπως είναι μεγάλο λάθος να τίθενται πιο ψηλά κάποιες δημιουργίες από τον ίδιο τον άνθρωπο και τη ζωή του; Μήπως η επάρκεια οικονομικών πόρων για τους πολίτες πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα, όχι μόνο του κεντρικού κράτους αλλά και των τοπικών αρχών;
Η περίπτωση της οικογένειας της απελθούσας νεαρής μητέρας θα κρίνει τα αντανακλαστικά όσων προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Φτάνει πια με τα μεγάλα λόγια, κατά γενική ομολογία υποσχέσεις κενές περιεχομένου.
Αντώνης Τρακκίδης, Δημοτικός Σύμβουλος Γεροσκήπου, Εκλεγμένος μέχρι την 31/12/2021.
