Διαδοχικές κυβερνήσεις μετά το 1960, ίδρυσαν το πελατειακό κυπριακό κράτος που οδήγησε στο μεγάλο φαγοπότι και έχει καταφάει τις σάρκες της οικονομίας, οδηγώντας τελικά στην καταστροφή της.
Το 2004 εντάχθηκε η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποτίθεται ότι η πορεία της οικονομίας θα ήταν ανοδική, σε έντονους ρυθμούς, με μια όμως βασική διαφορά. Ότι δηλαδή θα συντελούνταν πολλές μεταρρυθμίσεις του κράτους, για προσαρμογή με το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Μεταρρυθμίσεις που, όπως μας έλεγαν, θα έθεταν τον άνθρωπο στο επίκεντρο με την εμπέδωση της δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα, την αξιοκρατία, την ισοπολιτεία.
Λίγα μόνο χρόνια μετά, η Κύπρος ακολούθησε ένα κατήφορο που δεν φαίνεται σήμερα να έχει τέλος. Το γενικότερο βιοτικό επίπεδο είναι σε ελεύθερη πτώση, η σήψη, η διαπλοκή, η διαφθορά, η αναξιοκρατία κυριαρχούν παντού, ενώ σημαντικός αριθμός πολιτών υποφέρει από την ανεργία. Ειδικά οι νέοι, βρίσκονται σήμερα αντιμέτωποι με το φάσμα της ανεργίας και ας μην αντιπαραθέσει κάποιος τις εκατοντάδες θέσεις εργασίας που είναι διαθέσιμες στην μοναδική βιομηχανία του τόπου, την τουριστική. Αυτές οι θέσεις είναι εποχιακές, κακοπληρωμένες και δεν προσφέρουν καμιά εγγύηση για τους νέους να «αδράξουν την ευκαιρία» για να οργανώσουν τη ζωή τους, για να παντρευτούν και να νοικοκυρευτούν όπως λέει και η λαϊκή σοφία.
Επιπλέον, οι νέοι συγκρίνουν, και στην Κύπρο εύκολα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα ότι προοπτική υπάρχει μόνο μετά από εργοδότηση στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όπου το «τσεκκούι θα πέφτει», σίγουρο και παχουλό κάθε μήνα, όπου η μονιμότητα είναι αδιαμφισβήτητη, όπου τα ωφελήματα, ειδικά οι συντάξεις δεν θα οδηγούν σε πείνα, όπου η εργασία δεν είναι «σιττίνα», όπου τα ωράρια στους πλείστους είναι «ανθρώπινα», όπου παρέχεται η ευκαιρία για δεύτερη και τρίτη ακόμη δουλειά τα απογεύματα, για επιπλέον εισοδήματα, συνήθως αφορολόγητα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι! Μπαίνουμε σιγά-σιγά σε προεκλογική περίοδο, για να εκλέξουμε αρχές του 2023 τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο άξονας των εκλογών όμως δεν είναι ο ίδιος με αυτόν των προηγούμενων, του 2013 ή του 2018. Τώρα τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο, βρίσκονται σε δραματική κατάσταση. Και δεν διατυπώνεται απλά και καθαρά, από κανένα κόμμα, το πώς θα δοθεί λύση. Και εμείς συμπεριφερόμαστε ωσάν οι εκλογές αυτές καθ’ εαυτές να δίνουν λύσεις στο πρόβλημά μας, στην επικρατούσα γενική απαξίωση, στο πρόβλημα της φτώχειας, στο πρόβλημα της ανεργίας, στο πρόβλημα του μεταναστευτικού. Τόσο αθώα, με τόση αφέλεια! Γιατί η παραπλάνηση έχει μια απίστευτη γοητεία. Σε κάθε περίπτωση όμως, ό ένοχος κυπριακός λαός που ευθύνεται αποκλειστικά για το δράμα του, «όπως στρώσει έτσι θα κοιμηθεί»!
Αντώνης Τρακκίδης, Διορισμένος Δημοτικός Σύμβουλος Γεροσκήπου.
