Oι ειδήσεις και οι εικόνες που διαβάζουμε και παρακολουθούμε τις τελευταίες εβδομάδες από τα γήπεδα ποδοσφαίρου της Κύπρου, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτές που βλέπαμε την περασμένη δεκαετία.
Ρίψεις αντικειμένων, τραυματισμοί δημοσιογράφων, σπάσιμο καρεκλών, ρίψεις δακρυγόνων, σοβαροί τραυματισμοί, επεισόδια περιμετρικά των γηπέδων, αποτελούν την εικόνα που επικρατεί σήμερα και δυστυχώς δικαιώνουν απόλυτα όσους εδώ και χρόνια φωνάζουν για την αποτυχία του μέτρου της κάρτας φιλάθλου με τον τρόπο που εφαρμόζεται στην Κύπρο.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το ποδόσφαιρο δεν είναι μονοδιάστατο. Σοβαρό ρόλο παίζουν όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Πρέπει να κατανοήσουν τη σημαντικότητα του ρόλου τους και να ξεκινήσουν επιτέλους να πράττουν πρώτοι αυτοί ως φίλαθλοι και όχι σαν χρωματισμένοι οπαδοί. Αυτό που χρειάζεται ο αθλητισμός σήμερα είναι μια ομαδική προσπάθεια, γεγονός που είναι αντιληπτό και αποδεκτό από όλους. Το μέγα ερώτημα όμως είναι γιατί, αφού το αναγνωρίζουν, ποτέ κανένας τους μέχρι και τώρα δεν έπραξε προς αυτή την κατεύθυνση;
Η κάρτα φιλάθλου δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα αν δεν γίνουν παράλληλα πραγματικές αλλαγές στις υποδομές αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί ο αθλητικός κόσμος και η κοινωνία στο σύνολο της. Το σημαντικότερο συστατικό όμως είναι η κουλτούρα που μας λείπει, τα μηνύματα που στέλνουν όσοι ασχολούνται με το άθλημα και ο τρόπος που αλληλεπιδρούν. Αντί λοιπόν μόνο να εναντιωνόμαστε στις αλλαγές ας φροντίσουμε ο καθένας από την πλευρά του να τις αναπτύξει να τις ενθαρρύνει και να τις εμπλουτίσει με νέες ιδέες για να αλλάξουμε όλα όσα μας πληγώνουν.
Tης Γρηγορίας Ευριπίδου
