Ο Γιάννης Δρικός βρισκόταν στο βαγόνι 3 του τρένου που συγκρούστηκε στα Τέμπη.
Ο 18χρονος Γιάννης Δρικός μίλησε στο «Χαμογέλα και Πάλι» και περιέγραψε τις ανατριχιαστικές στιγμές που βίωσε από την σύγκρουση των δύο τρένων στα Τέμπη.
«Ήταν πολύ τρομακτική εμπειρία, δεν καταλάβαμε την έκρηξη, είδα βίντεο αλλά δεν καταλάβαμε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Ήταν σαν τρακάρισμα αυτοκινήτου, πεταχτήκαμε πάνω στα καθίσματα. Επειδή εκτροχιάστηκε το τρένο πολλοί πετάχτηκαν πάνω, η κοπέλα που ήταν δίπλα μου πετάχτηκε στο παράθυρο. Εγώ ευτυχώς κρατήθηκα από ένα τραπεζάκι, όλα έγιναν πολύ γρηγορά. Μίλαγα στο τηλέφωνο και περιέργως δε μου έφυγε από το χέρι, το χρειάστηκα και μετά. Το δικό μας βαγόνι ήταν αυτό που στις φωτογραφίες σχημάτισε το «Γ» με το καμένο βαγόνι, το 2.
Εγώ ήμουν πιο πίσω και συνεπώς σε καλύτερη θέση από τους άλλους που το ένιωσαν πιο έντονα το τρακάρισμα. Ήταν έντονο πολύ, χτύπησαν πολλοί, σκισίματα, μελανιές είχαν πολλοί, ο απέναντί μου σκίστηκε στον λαιμό. Επικρατούσαν φωνές εκείνη τη στιγμή, έλεγαν όλοι ότι θα πεθάνουμε. Δεν φανταστήκαμε ότι έχουν τρακάρει δύο τρένα, προσωπικά δεν το έχω ξανά ακούσει να τρακάρουν δύο τρένα, φαντάστηκα ότι εκτροχιάστηκε το τρένο», είπε αρχικά ο Γιάννης Δρικός.
Ο Γιάννης Δρικός είπε στη συνέχεια: «Κυριάρχησαν φωνές παντού, κλάματα, πανικός, είχαμε και πολλές κοπέλες δηλαδή και είχαν έντονες φωνές. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι τον μεγαλύτερο πανικό τον βίωσα την στιγμή που εκτροχιάστηκε το τρένο, συνειδητοποίησα τι γίνεται εκείνη τη στιγμή. Όταν ακινητοποιήθηκε το τρένο και κατάλαβα ότι δεν σκοτωθήκαμε ουσιαστικά, πολύ ψύχραιμος προσπάθησα να μεταδώσω την ψυχραιμία μου και στους άλλους, για να δούμε πώς να βγούμε έξω σε ασφαλές μέρος.
Έσβησαν τα φώτα, δεν βλέπαμε τίποτα. Το μόνο φως που βλέπαμε ήταν από τη φωτιά στο άλλο βαγόνι. Βγήκαμε από ένα από τα πίσω παράθυρα. Κάναμε μία ουρά και πηγαίναμε πως τα παράθυρα. Δεν θυμάμαι ακριβώς. Εγώ δεν είχα υψομετρική διαφορά από το έδαφος. Μία κοπέλα δεν μπορούσε να σηκωθεί εύκολα και την βοήθησα να προχωρήσει μπροστά. Απορώ που δεν σκίστηκα καθόλου εγώ σε αυτή την πλευρά.
Μπροστά μας είδαμε συντρίμμια και είδα μία άμορφη μάζα είχε διαλυθεί τελείως. Σοκαρίστηκα γιατί εκεί ήταν όλοι νεκροί άνθρωποι. Εκείνη την ώρα δε συνειδητοποιήσαμε τι έχει γίνει. Πολλά αίματα παντού, κατάγματα και σκισίματα. Φοβήθηκα μην πάρει φωτιά το τρένο και πεθάνουμε. Απομακρυνθήκαμε 15-20 ακόμα σε γκρουπ. Πήρα μετά τον πατέρα μου, του το είπα και μου είπε “σταμάτα να μου κάνεις πλάκα” και του είπα ότι δεν κάνω καμία πλάκα.
Έχω ξαναταξιδέψει 2-3 φορές με το τρένο το θεωρούσα ασφαλές. Ήμουν με φίλο μου που και αυτός είναι καλά. Ο φίλος μου μου είπε ότι ήθελε να πάει να πάρει κάτι από το κυλικείο και του είπα να μην πάει γιατί φτάνουμε. Ακούγονταν φωνές να αφήσουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε, δεν ξέρω εάν ήταν εργαζόμενοι ή επιβάτες.
Νιώθω τυχερός και χαρούμενος που έχω φύγει από το τρένο. Λυπάμαι για τα παιδιά που έφυγαν από τη ζωή. Δεν συνειδητοποίησα στην αρχή από τι επιβίωσα. Οι διασώστες φτιάξανε μία δίοδο με σκοινιά για να απομακρυνθούμε. Εμείς που δεν τραυματιστήκαμε φύγαμε με ένα ΚΤΕΛ που πέρασε και μας άφησε στο ΚΤΕΛ της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας μου έφυγε το βράδυ από Αθήνα για να έρθει να με βρει.
Τα λόγια ήταν περιττά εκείνη τη στιγμή. Ο πατέρας μου μου είπε: «από τι γλιτώσαμε». Φτιάξαμε ομαδική με τα παιδιά για να είμαστε σε επικοινωνία. Ο καθένας έλεγε τι έζησε. Οι άλλοι στα μπροστινά βαγόνια ήταν πιο χτυπημένοι από μας. Τι να πεις εκείνη στιγμή.
Θα ήθελα να το αφήσω πίσω μου, ωστόσο πιστεύω ότι θα με στιγματίσει. Δεν μπορώ να μην είμαι χαρούμενος που επιβίωσα. Σίγουρα είναι σοκαριστικό να βλέπεις εικόνες και να συνειδητοποιείς από τι γλίτωσες και τι πάθανε όλοι οι άλλοι».
(ZAPPITIT)
