Oι ντόπιοι που ζουν στις όχθες της λίμνης Tanganikya, στο Μπουρούντι, ζουν με φόβο για δεκαετίες.
Όταν ξεκοιλιασμένα πτώματα και κομμένα πόδια άρχισαν να ξεβράζονται στις όχθες της λίμνης τη δεκαετία του ’70, οι χωρικοί φοβόντουσαν για έναν κατά συρροή δολοφόνο που είχε αρχίσει να περιφέρεται στην περιοχή.
Καθώς τα πτώματα στοιβάζονταν, ωστόσο, οι χωρικοί άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι δεν ήταν απλός άνθρωπος που έκανε τη σφαγή αλλά ένας κολοσσιαίος κροκόδειλος του Νείλου.
Μερικοί τρομοκρατημένοι ντόπιοι λένε ότι το θηρίο έχει μήκος 10 μέτρα, άλλοι λένε 20 μέτρα. Αυτόπτες μάρτυρες το έχουν περιγράψει ότι μερικές φορές λάμπει κόκκινο, άλλες φορές λέγεται ότι ήταν ένα κίτρινο, με γρασίδι να φυτρώνει από το τεράστιο κεφάλι του.
Κάποτε ένας ντόπιος σαμάνος προειδοποίησε ένα συνεργείο ντοκιμαντέρ ότι το αιμοδιψή ερπετό ελέγχεται από «ένα κακό πνεύμα» που χρησιμοποιεί τον κροκόδειλο για να πραγματοποιήσει δολοφονίες.
Ενώ το πλάσμα έχει μια σχεδόν μυθική θέση στο Μπουρούντι, καθώς και στη γειτονική Ρουάντα και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, το τέρας είναι απολύτως πραγματικό.
Ο δολοφόνος κροκόδειλος αργότερα θα γινόταν γνωστός με ένα όνομα, ένα όνομα που προκαλεί τρόμο στον Νείλο και σε όλη την Ανατολική Αφρική. Αυτό το όνομα είναι Gustave.
Μυστηριώδεις καταβολές
Ο Gustave πιστεύεται ότι γεννήθηκε τη δεκαετία του 1950 ή του 1960, κάπου κατά μήκος του ποταμού Νείλου. Όταν ήταν ακόμη μικρός, οι ειδικοί πιστεύουν ότι θα ακολουθούσε τα πρότυπα διατροφής των περισσότερων άλλων κροκοδείλων, κυνηγώντας ψάρια και μικρότερα θηλαστικά.
Ωστόσο, καθώς το θηρίο άρχισε να μεγαλώνει στο αξιοσημείωτο μέγεθός του, το να πιάσει μικρότερο και γρηγορότερο θήραμα, είχε γίνει αδύνατο.
Οι ειδικοί που είδαν το πλάσμα από πρώτο χέρι εκτιμούν ότι θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλο όσο 8 μέτρα και ζυγίζει όσο ένα αυτοκίνητο (περίπου έναν τόνο).
Ο Gustave αναγκάστηκε να στρέψει την προσοχή του σε μεγαλύτερα, πιο αργά θηράματα. Στην αρχή, βουβάλια και ιπποπόταμους, πριν αναπτύξει μια… αδυναμία για την ανθρώπινη σάρκα.
Οι άνθρωποι θα ήταν εύκολοι στόχοι για το τέρας, καθώς οι λίμνες και τα ποτάμια στα οποία ζούσε ήταν και είναι δημοφιλείς προορισμοί για ψάρεμα. Οι ντόπιοι είχαν στρώσει τις όχθες με τα καλάμια τους στο νερό, επιτρέποντας σε έναν έξυπνο κυνηγό να γνωρίζει ακριβώς πού βρίσκονταν.
Ο Gustave πιστεύεται ότι πιθανότατα σκότωσε εκατοντάδες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, αν και οι ντόπιοι διαψεύδουν κάτι τέτοιο.
Το σκληρό δέρμα του κροκόδειλου δείχνει ουλές από ένα τραύμα με δόρυ, καθώς και μια σειρά από τρύπες από σφαίρες από πυρά πολυβόλου. Παρά τα σημάδια, καμία από τις επιθέσεις δεν είχε αντίκτυπο στην ικανότητα του θηρίου να επιτεθεί τους ντόπιους.
Ορισμένες αναφορές υποστηρίζουν ότι ο Gustave άρχισε να ταξιδεύει μέχρι τις πόλεις αναζητώντας ανθρώπινη λεία, ενώ άλλες υποδηλώνουν ότι η γεύση του κροκόδειλου για ανθρώπινη σάρκα ξεκίνησε ακόμη και από τα σώματα των θυμάτων των εμφυλίων στο Μπουρούντι (1972/1993) και της Ρουάντα (1994), τα οποία πετούσαν στα ποτάμια.
Στο κυνήγι του Gustave
Όπως ήταν αναμενόμενο, έγιναν προσπάθειες για να τεθεί ένα τέλος στη «βασιλεία του τρόμου» του Gustave.
Το 2004, ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Catching the Killer Croc προβλήθηκε στο αμερικανικό δίκτυο PBS, ακολουθώντας έναν Γάλλο ειδικό στα ερπετά που κατέγραψε τις προσπάθειες της Patrice Faye να πιάσει το πλάσμα.
Ο Πατρίς, μαζί με μια ομάδα επιστημόνων και ντόπιων ιχνηλατών, κυνηγούσαν τον Gustave για χρόνια, ελπίζοντας να τον πιάσουν ζωντανό.
Ο Γάλλος επαλήθευσε προσωπικά δεκάδες βίαιους φόνους του Γκουστάβ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 και σημείωσε ότι πολλά από τα θύματα του κρόκου δεν φαγώθηκαν μετά το θάνατό τους, υποδηλώνοντας ότι το ζώο σκότωνε για σπορ.
Προκειμένου να βάλει τέλος και να μελετήσει το πλάσμα, ο Πατρίς κατασκεύασε μια παγίδα – κλουβί 10 μέτρων για να συλλάβει τον κροκόδειλο, τοποθετώντας κρέας και ακόμη και ζωντανά ζώα για να δολώσει τον Γκουστάβ να πιαστεί.
Ωστόσο, ο Gustave δεν μπορούσε να ξεγελαστεί και το πλήρωμα δεν έφτασε ποτέ κοντά στο να πιάσει το θηρίο. Σε μια συνέντευξη στο BBC το 2002, ο Πατρίς περιέγραψε τις προσπάθειές του.
Είπε: «Βάλαμε μια παγίδα στο Ruzizi (το τοπικό ποτάμι), βάλαμε δόλωμα μέσα και περάσαμε όλη τη νύχτα στο ποτάμι με κάμερες, αλλά ήταν τελείως αποτυχία. Ο κροκόδειλος παρελαύνει έξω από το κλουβί, μας πείραζε και δεν καταφέραμε να το πιάσουμε».
Την εβδομάδα πριν το τέλος της αποστολής, το πλήρωμα του Πατρίς άφησε μια ζωντανή κατσίκα δεμένη μέσα στο κλουβί. Όταν επέστρεψαν, το κλουβί παρέμεινε κλειστό και η κατσίκα είχε φύγει.
Ζεις ακόμα σήμερα;
Φαίνεται πιθανό ότι ο Gustave θα μπορούσε να είναι ζωντανός και καλά σήμερα.
Η τελευταία επίσημη θέαση του κροκόδειλου ήταν το 2009, αν και μια ομάδα ψαράδων ισχυρίζεται ότι είχε δει το θηρίο των 20 μέτρων το 2015.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, κροκόδειλοι όπως ο Gustave, που θα ήταν περίπου 70 ετών, μπορούν να ζήσουν πολύ περισσότερο από τα 120 και μπορούν να μείνουν αρκετοί μήνες χωρίς φαγητό, εφόσον το θήραμα που κατανάλωσαν τελευταίο είναι αρκετά μεγάλο.
Δεδομένης της τεράστιας περιοχής στην οποία του αρέσει να κυνηγάει, είναι πολύ πιθανό ο κροκόδειλος να περάσει χρόνια χωρίς να τον δουν, ιδιαίτερα αν τρέφεται με μη ανθρώπινα θηράματα.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Gustave έχει επιτύχει μια τέτοια μυθική θέση στο Μπουρούντι και στην Αφρική.
(NEWSBOMB)
