Στην Κύπρο παρατηρείται το εξής παράδοξο, ενώ οι περισσότεροι τομείς χρήζουν άμεσης μεταρρύθμισης χωρίς ωστόσο να προωθούνται ανάλογα, στον χώρο της εκπαίδευσης συνεχώς προκύπτουν νέα σχέδια και «μοντέλα» με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να έχει επικρατήσει η σύγχυση, κατατάσσοντας την παράλληλα στα χειρότερα εκπαιδευτικά συστήματα της Ευρώπης πανδημία έφερε στο προσκήνιο σοβαρά, διαχρονικά προβλήματα που σχετίζονται τόσο με τις υποδομές όσο και τον εξοπλισμό των σχολείων, που δυστυχώς, λειτούργησαν και ως τροχοπέδη στην ομαλή λειτουργία και προσαρμογή των σχολείων στα νέα δεδομένα.
Αυτό που έχει ανάγκη το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου είναι μια ουσιαστική και εκ βάθρων μεταρρύθμιση και για να έχει πιθανότητες επιτυχίας, πρέπει να ξεκινήσει από το Νηπιαγωγείο και να συνεχίσει στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο πριν φτάσει στο Λύκειο, Να προχωρήσει προοδευτικά, με σύστημα και χωρίς βιασύνη, από τάξη σε τάξη, μετά από αξιολόγηση και διορθωτικές παρεμβάσεις όπου απαιτείται.
Η παιδεία στηρίζεται στην ουσιαστική πνευματική καλλιέργεια του ατόμου η οποία τον βοηθά να ωριμάσει, να ανάπτυξη κριτική σκέψη και δεν καλουπώνεται εύκολα. Από την άλλη η εκπαίδευση είναι ο τρόπος απόκτησης γνώσεων και μεταφράζεται σε βαθμούς απόδοσης. Το ιδανικό και αυτό που ο εκάστοτε υπουργός οφείλει να κυνηγά είναι η αρμονική συνύπαρξη των δύο. Η εισαγωγή μαθημάτων οδικής ασφάλειας, περιβαλλοντικής συνείδησης, σεξουαλικής αγωγής, κοινωνική αγωγή, σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, υγιεινή διατροφή, αγωγή του πολίτη, πολιτική αγωγή και πολιτιστική εκπαίδευση θα έπρεπε να αποτελούν σημαντικό μέρος της σχολικής δραστηριότητας. Η ενίσχυση των θεματικών σχολείων αθλητικών, μουσικών και άλλων θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικό παράγοντα στην ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών αλλά και να βοηθήσουν στην ανάδειξη νέων ταλέντων προσφέροντας κίνητρα. Σημαντικό θα ήταν να προσφέρονται τακτικά σεμινάρια στο εκπαιδευτικό προσωπικό για ενημέρωση επιμόρφωση για να ακολουθούν τις σύγχρονες τάσεις. Να δοθούν κίνητρα στους εκπαιδευτικούς να προσφέρουν, να αναδείξουν και να αναπτύξουν την παιδεία μέσα από την εκπαίδευση.
Παράλληλα, ιδιαίτερη σημασία πρέπει να δοθεί στην ειδική αγωγή και εκπαίδευση. Είναι αναγκαία η ανάπτυξη σύγχρονων κανονισμών και βελτίωση υποδομών που θα στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο τα παιδιά με αναπηρίες ή άλλες ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Στα παιδιά αυτά θα πρέπει να δίνονται ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και η δυνατότητα να μεγιστοποιούν την ακαδημαϊκή και κοινωνική τους ανάπτυξη. Η καταπολέμηση κάθε είδους διάκρισης, καθώς η καλλιέργεια της αποδοχής και του σεβασμού της διαφορετικότητας στην εκπαίδευση, αποτελεί στοιχειώδες χαρακτηριστικό ενός σύγχρονου δημοκρατικού σχολείου ποιότητας και ισότητας.
Για να μπορούμε να μιλήσουμε για αποδοτικότητα στην παιδεία και στην εκπαίδευση οφείλουμε να βάλουμε γερές και σωστές βάσεις. Πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ο ρόλος του σχολείου και να εμπλουτιστεί το εκπαιδευτικό σύστημα με τα δεδομένα αυτά που θα δίνουν τα εφόδια στους μαθητές για πολυεπίπεδη γνώση και όχι στείρα βαθμοθηρική αποστήθιση, υποβαθμίζοντας το ακόμη περισσότερο, καλλιεργώντας παράλληλα τον φόβο για την αποτυχία. Χρειάζεται να το δούμε όλοι μαζί, όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς και πολιτικά κόμματα ούτως ώστε, να καταλήξουμε σε μια διαχρονική στρατηγική με στόχους και όραμα.
