Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που υπογράφηκε σαν σήμερα το 1948, αποτελεί ίσως την κορυφαία κατάκτηση του σύγχρονου ανθρώπου και των λαών του κόσμου. Η προοδευτική πορεία που είχε ξεκινήσει από τους προηγούμενους αιώνες του Διαφωτισμού και των κοινωνικών επαναστάσεων, διακόπηκε άδοξα από την άνοδο του ναζισμού-φασισμού και τα στυγερά εγκλήματα που συντελέστηκαν στο όνομα της φυλετικής ανωτερότητας. Η κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων, ως αναπόδραστη αναγκαιότητα και απότοκο κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων, οδήγησε στη υιοθέτηση της Οικουμενικής Διακήρυξης για να ακολουθήσουν έκτοτε πολλές διεθνείς συμβάσεις, συνταγματικές τροποποιήσεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες. Οι οποίες προνοούν πως κάθε άνθρωπος δικαιούται να επικαλείται όλα τα δικαιώματα και όλες τις ελευθερίες χωρίς καμία απολύτως διάκριση.
Ωστόσο, παρά την αναγνώριση της ισότητας προστασίας και σεβασμού όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών, η ανθρωπότητα απέχει ακόμη σημαντικά από την πλήρη, απρόσκοπτη και ανεμπόδιστη διασφάλισή τους. Γεγονός που αποκαλύπτει με τον πιο τραγικό τρόπο η κρίση της πανδημίας, η οποία έχει οδηγήσει σε όξυνση τις προϋπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες και έχει προκαλέσει στρεβλώσεις αναφορικά με το σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών.
Οι οικονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται υπονομεύουν το δικαίωμα στη στέγη, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην ισότιμη πρόσβαση σε αναγκαία αγαθά και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι περιβαλλοντικές διακρίσεις που πλήττουν ειδικότερα τις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη και τους πληθυσμούς τους επιφέρουν, ανάμεσα σε άλλα, δυσβάστακτες συνέπειες ως προς τη βιώσιμη ανάπτυξη, την υγεία και την επισιτιστική τους ασφάλεια, ενώ συχνά αναγκάζονται να μεταναστεύσουν. Τις ίδιες συνέπειες προκαλούν οι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί των ισχυρών κρατών και στο πολλαπλάσιο οι εντεινόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, ο κυβερνητικός ετσιθελισμός, η αστυνομική βία και καταστολή, παραβιάζουν την απαγόρευση κάθε μορφής κακομεταχείρισης ή βασανιστηρίων, καταπατούν δικαιώματα όπως η ειρηνική συνάθροιση, η ελευθερία έκφρασης και η ιδιωτική ζωή. Όχι μόνο δεν αναλαμβάνονται επαρκείς δράσεις για την καταπολέμηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του σεξισμού και της ομοφοβίας, αλλά συχνά υποθάλπονται μέσα από το δημόσιο λόγο κρατικών αξιωματούχων και τις πολιτικές που υιοθετούνται. Θύματα της κρατικής αδιαφορίας είναι δυστυχώς και τα άτομα με αναπηρίες, που καλούνται να αντιμετωπίσουν διακρίσεις και προκαταλήψεις κατά βάση με τα εχέγγυα που τους παρέχει η ιδιωτική πρωτοβουλία αντί του κράτους.
Αναγνωρίζοντας ότι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων αποτελεί ένα διαρκή και δύσκολο αγώνα, το ΑΚΕΛ υπογραμμίζει ότι με σταθερά βήματα θα συνεχίσει να εργάζεται για μια ποιοτικά ανώτερη κοινωνία, στην οποία θα κυριαρχούν η αλληλεγγύη, η κοινωνική ισότητα, η δικαιοσύνη, η ατομική και συλλογική ελευθερία. Σε αυτή την προσπάθεια, η πάλη για την αποκατάσταση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων, με την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας, αποτελεί το πιο σημαντικό στάδιο αγώνα.
