Δυστυχώς το Βullying (εκφοβισμός) έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας και έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις σε σημεία που μετράμε πλέον και αυτοχειρίες.
Είναι κατανοητό από όλους ότι το μπούλινγκ ξεκινά από τα ίδια τα προβλήματα του ατόμου που το ασκεί. Βλέπετε τα άτομα που προβαίνουν σε σωματική βία συνήθως έχουν να επιλύσουν μια διαφορά… ενώ τα άτομα που ασκούν εκφοβισμό στην ουσία θέλουν νε επιβληθούν, να επιδείξουν μαγκιά, να κυριαρχήσουν σε άτομα κι ομάδες γιατί δεν έχουν την δύναμη το πράξουν αλλιώς!
Έτσι καταφεύγουν στο μπούλινγκ- στον εκφοβισμό και το νταηλίκι- θέλοντας με τον τρόπο αυτό να μειώσουν συγκεκριμένα άτομα για να ανέβουν οι ίδιοι.
Αυτή είναι η τακτική που ακολουθούν πολλοί άνθρωποι όχι μόνο νέοι στα σχολεία και στον στρατό αλλά και στον χώρο εργασίας και στην ζωή γενικότερα οι οποίοι μέσα από τέτοιες συμπεριφορές δηλαδή του εξευτελισμού και της περιφρόνησης να νοιώθουν ότι γίνονται οι ίδιοι σημαντικοί! Ότι αποκτούν φήμη, δύναμη και ισχύ.
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, το bullying δεν είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά και φαίνεται για άλλη μια φορά ότι όλα ξεκινούν και πάλι από το σπίτι και τους γονείς. Ποιας δηλαδή συμπεριφοράς έτυχαν τα άτομα αυτά από το οικογενειακό τους περιβάλλον ή τι έχουν υποστεί οι ίδιοι στην δική τους ζωή για να αντιδρούν κατά τέτοιο τρόπο.
Γιατί έχουν την ανάγκη να μειώσουν, να προσβάλουν, να εξευτελίσουν, να χλευάσουν άλλα άτομα για να ξεχωρίσου οι ίδιοι;
Σίγουρα τα άτομα αυτά είτε φέρουν σοβαρά κόμπλεξ κι ανασφάλειες που προκλήθηκαν από το οικογενειακό τους περιβάλλον, είτε τελούν υπο πανικό, είτε έχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα της κατωτερότητας είτε είναι δυστυχισμένοι είτε κακοποιημένοι είτε γιατί έτσι τους έμαθαν από το σπίτι να κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Όποιο και νάνε… σίγουρα είναι ένα προβληματικό δεδομένο το οποίο χρήζει άμεσα θεραπείας. Όσο σκληρό κι αν ακουστεί στις περιπτώσεις παιδιών κυρίως, ίσως θεραπεία να χρειάζονται και οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι μέσα από τις δικές τους πράξεις, κατάφεραν να μετατρέψουν μια αθώα ψυχούλα σε ένα προβληματικό παιδί!
Το άσχημο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι την πληρώνουν αθώοι. Αθώα παιδιά και νέοι κυρίως χαμηλών τόνων, ευάλωτοι, αδύναμοι, ήσυχοι, είτε διαφορετικοί από τα συνηθισμένα πρότυπα. Αυτά τα άτομα γίνονται εύκολοι στόχοι για τον κάθε ένα που θέλει να κάνει τον νταή.
Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει. Και θα πρέπει να θέσει τις δικές της κόκκινες γραμμές στο τι επιτρέπει και τι όχι.
Και τέτοια φαινόμενα είναι καταδικαστέα.
Είναι «έγκλημα εκ προμελέτης» καθώς το κάθε προβληματικό παιδί ή ενήλικας έχει τον χρόνο να επιλέξει το θύμα του, να προγραμματίσει τον τρόπο με τον οποίο θα επιβληθεί, με ποιες δράσεις θα εκφοβίσει, σε ποιους τόπους θα δράσει και πως θα εξασκήσει τον έλεγχο και την επιρροή του.
Αυτά τα περιστατικά θα πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά πριν θρηνήσουμε άλλα θύματα. Είναι αδιανόητο οικογένειες να χάνουν τα παιδιά τους τόσο άδικα γιατί κάποιοι άλλοι έχουν ανασφάλειες και κόμπλεξ τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν.
