20 Ιουλίου 1974…
48 χρόνια πέρασαν από τη μαύρη εκείνη ημέρα, που η μαρτυρική μας Πατρίδα μάτωσε από την βάρβαρη μπότα του Αττίλα.
48 χρόνια περιμένουμε να ανασηκώσει την πλάτη και να τους αποσείσει ο Πενταδάκτυλος μας.
48 χρόνια είναι πολλά.
48 χρόνια και η πληγή παραμένει ακόμη ανοικτή.
Μνήμες οδύνης, πικρές αναμνήσεις, ξεριζωμός, προσφυγιά, κλάμα και σπαραγμός. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, εκατοντάδες αγνοούμενοι.
Εκείνο το χρυσοπράσινο φύλλο που ήταν ριγμένο στο πέλαγος, πάει. Δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο.
Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται!
Υ.Γ.1: Κάποιοι σήμερα λένε “Δεν Ξεχνώ” και ας έχουν ξεχάσει. Λένε “Δεν Ξεχνώ” αλλά πηγαίνουν για διασκέδαση, χαβαλέ, ψώνια και βενζίνη στα κατεχόμενα εδάφη μας. Λένε “Δεν Ξεχνώ” και συνεχίζουν να αφήνουν τα λεφτά στον έποικο. Λένε “Δεν Ξεχνώ” απλά για να το λένε.
Υ.Γ.2: Μούντζωσέ μας, Πενταδάκτυλε ακριβέ, έτσι που αφήσαμε τόσο άφρονα να τουρκοποιηθείς (-Κώστας Μόντης-).
Tου Νίκου Σολωμού